Η πρόταση των 58 για τη μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη, ό,τι κι αν λέγεται, είναι η πιο πολυσυζητημένη πολιτική πρόταση ανασύστασης (ή, καλύτερα, σύστασης εκ νέου) του χώρου της πολιτικής λογικής. Αναμενόμενες ήταν και οι αναταράξεις που θα προκαλούσε. Οι παντός είδους κριτικές, οι πλάκες και η γκρίνια.

Αφού αφόρισαν την πρωτοβουλία οι περισσότεροι απʼ όσους διαχειρίστηκαν ή έχουν σκοπό να διαχειριστούν τις τύχες της χρεοκοπημένης χώρας, προχωρούν στην πεπατημένη. Η ΝΔ, με πολύ συχνά παλαιοκομματική δεξιά κατεύθυνση, θα προσπαθήσει να κεφαλαιοποιήσει την υπόσχεση σταθερότητας που ήδη διαχειρίζεται, διεκδικώντας ψηφοφόρους και από τʼ αριστερά, από το τμήμα του εκλογικού σώματος που θα ψάχνει απεγνωσμένα συστημικό κόμμα για να εκφραστεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα δίνει όλα, επενδύοντας στην πολυσυλλεκτικότητα μιας κάποιας ελπίδας, την οποία αδυνατεί να περιγράψει. Οι ΑΝΕΛ θα συνεχίζουν τον ελαφρολαϊκό αντισυστημισμό με όπλα την αφέλεια, συνώνυμη του τζάμπα ελλαδοκεντρισμού και των μεταφυσικών δικαίων του. Η Χρυσή Αυγή θα διεκδικεί το πιο μπρουτάλ κομμάτι του αντισυστημισμού. Και στο μεταξύ, οι ορίζοντες θα κλείνουν για την Ελλάδα, με τον τρόπο που περιγράφει αυτό το κλείσιμο ο Αλέκος Παπαδόπουλος στο «Βήμα της Κυριακής».

Σε αυτό το πεδίο, οι δύο πολιτικοί χώροι που θα μπορούσαν να είναι η βάση της έκφρασης των λογικών ανθρώπων περνούν μια μοναδική κρίση εσωστρέφειας. Το μεν ΠαΣοΚ, με ηγεσία που δυσκολεύεται να εμπνεύσει αλλά που, τουλάχιστον, φέρεται αποφασισμένη να χρησιμεύσει σε οποιοδήποτε σχέδιο ανασύνταξης, συνεχώς υποχρεούται να αναμετράται με το βαθύ κόμμα και τους ανθρώπους του – που πολλαπλασιάζονται σαν τη Λερναία Υδρα. Η δε ΔΗΜΑΡ, με ηγεσία που επίσης δυσκολεύεται να εμπνεύσει αλλά που, ούτως ή άλλως, ελέγχει τους μηχανισμούς, θα δώσει τη μάχη της αυθυπαρξίας, προτάσσοντας το πολιτικό προφίλ των «καλών ανθρώπων» που, πάντως, συνεχίζουν να νίπτουν τας χείρας τους.

Ολα αυτά πού οδηγούν; Σε μία και μοναδική διαπίστωση. Οτι αν, όσοι δούλεψαν για την κίνηση των 58, συνεχίζουν να πιστεύουν ακόμα στη δυναμική της πρότασής τους, δεν μπορούν να περιμένουν πώς θα κινηθούν οι ήδη υπάρχοντες κομματικοί μηχανισμοί. Μπορούν να κινηθούν και μόνοι τους – με τη βοήθεια, επίσης, όσων οργανωμένων κινήσεων επιθυμούν να εγκαταλείψουν την εσωστρέφεια. Ο δρόμος σʼ αυτές τις περιπτώσεις είναι ένας. Η σύγκληση, το συντομότερο δυνατόν, μιας μεγάλης πανελλαδικής συνδιάσκεψης, η συζήτηση ενός οργανωτικού και ενός ιδεολογικού σχεδίου και η διεκδίκηση του εκλογικού σώματος. Η προετοιμασία για τις ευρωεκλογές κι η αναζήτηση των προσώπων που θα μπουν μπροστά. Ο,τι δεν μπορεί να κατακτηθεί με συναινέσεις μπορεί να κερδηθεί με συγκρούσεις.

O Ηλίας Κανέλλης είναι δημοσιογράφος