Για ακόμη μια φορά επιβεβαιώθηκε η αδυναμία, του κράτους μας, να αντιμετωπίσει περισσότερο αποτελεσματικά έκτακτα περιστατικά όπως αυτά που βιώσαμε ιδιαίτερα με τις πυρκαγιές που εξελίχθηκαν σε τραγωδία…
Μπορεί βέβαια κάποιος να πει πως αντίστοιχες αδυναμίες παρουσιάζουν κράτη κατά τεκμήριο πιο οργανωμένα και μάλιστα χωρίς τις δικές μας δημοσιονομικές δυσκολίες…
Για τη διοικητική ανεπάρκεια όμως των κυβερνώντων μας δεν μπορούμε να σιωπήσουμε, γιατί έτσι θα νομιμοποιήσουμε την αντίληψή τους, ότι αρκεί να είσαι κυβερνητικός και τότε μπορείς να κάνεις το οτιδήποτε…
Δεν προϋποτίθενται ούτε ειδική εκπαίδευση, ούτε σχετική εμπειρία, ούτε μια βάση επάρκειας τεχνοκρατικής…
Και αυτό χαρακτηρίζει μια στρεβλή κουλτούρα για τη κατάληψη του κράτους στην μεταπολεμική Ελλάδα, αλλά στη τελευταία κυβερνητική περίοδο πήγαμε πίσω ακόμη και από κάποια βήματα που είχαν γίνει, σε αυτό το επίπεδο…
Πάντα γνωρίζουμε πως, γίνεται, μπορούμε καλύτερα… Κοινωνία, Πολίτες, Θεσμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Κράτος…
Θα σταθώ λοιπόν σε αυτό που ονομάζουμε “κοινωνία των πολιτών”, μιας και προσδιορίζει την εικόνα της πολιτικής στην περίπτωση των “αδύναμων ηγεσιών”…
Συνειδητοποιούμε για μια ακόμη φορά τη στρεβλή εκπαίδευση και, το χειρότερο, το έλλειμα παιδείας μας…
Αναφερόμαστε στο φαινόμενο του “Εισαγγελισμού”…
Είναι ο ανερμάτιστος, καταδικαστικός και καταγγελτικός λόγος, για ότι δεν συμφωνεί μαζί μας… Το συναντήσαμε, ως φαινόμενο ενός ιδιότυπου δημόσιου λόγου, στη φάση με τους «αγανακτισμένους» των πλατειών και το βιώνουμε πρόσφατα εξελισσόμενο με την παρουσία των “νέο-αγανακτισμένων”…
Όπως τότε έτσι και τώρα, εκμεταλλεύονται την οδύνη, το φόβο και την έλλειψη πειστικών κοινωνικών προταγμάτων-οραμάτων… Πριμοδοτούν την αντι-πολιτική και επιδιώκουν να καβαλήσουν το κύμα δυσαρέσκειας, με μοναδικό επίδικο αποτέλεσμα μια ενδεχόμενη βραχυπρόθεσμη προσωπική ή και συλλογική επικράτηση…
Βέβαια το κόστος για τη χώρα και την κοινωνία μεγάλο, που αφήνει πληγές… Το 2015 δεν πρέπει και δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε, γιατί είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα που πρέπει να διδάσκεται, προς αποφυγή, στις νέες γενιές…
Η πολιτική παρέμβαση της “ατάκας” και του “εξυπνακισμού”…
Η εύκολη, άκοπη και ανέξοδη εργασία σε Μέσα Ενημέρωσης… Η συμμετοχή μας σε μια ιδιότυπη κοινοτική αυτοαναφορική ομάδα, αυτήν των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, με δοκιμασμένα απλουστευτικά εργαλεία, αυτά του κοινωνικού και πολιτικού διχασμού…
Η αλλοτρίωση με τη χρήση του καταγγελτικού μας λόγου (χωρίς ίχνος, τις περισσότερες φορές, κάποιας θετικής προγραμματικής συμβολής) για τη συλλογή likes και ψηφοθηρίας, χωρίς συναίσθηση των στιγμών…
Η αλαζονεία των κυβερνόντων που ανοητολογούν, όταν αδυνατούν ή δεν ξέρουν να σιωπήσουν, εφόσον δεν έχουν κάτι να πουν για να αναστηλωθεί το ηθικό μιας κοινωνίας που, αδύναμη, διολισθαίνει σε φάση κατάθλιψης…
Χωρίς συζήτηση η κυβέρνηση ευθύνεται για τη διαχείριση της κατάστασης, που δημιουργήθηκε εξαιτίας της πυρκαγιάς και αυτό γιατί εκ των πραγμάτων έχει την ευθύνη οργάνωσης και διοίκησης όλων των εμπλεκόμενων υπηρεσιών. Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις… (κυβέρνηση Καραμανλή το 2007, κυβέρνηση Σημίτη για το Σάμινα κλπ.)…
Φυσικά υπάρχουν ευθύνες για τις διαχρονικές αδράνειες μας ή και στρεβλώσεις. Θα τις βρούμε αν ξεκινήσουμε δεκαετίες πριν και βεβαίως να φτάσουμε ως σήμερα… τότε η κριτική θα έχει αποτελέσματα, τουλάχιστον για το αύριο αυτής της χώρας…
Αλλά αυτή η εκμετάλλευση του συναισθήματος μιας τραγωδία με εκδηλώσεις ή αρθρογραφία οργής, δεν πείθει πάντα για την αγνότητα της, μιας και στο μικρό μας τόπο γνωριζόμαστε…
βέβαια η οργή είναι συνδεδεμένο συναίσθημα με την ανθρώπινη φύση μας…
Αλλά ας μη τσιμπούμε όμως με τους καθ’ έξιν, αν όχι επαγγελματίες, «αγανακτισμένους»… χθεσινούς και σημερινούς…
Γνωρίζουμε ότι θα συμπεριφερθούν ως οι σύγχρονοι “μουλάδες του εισαγγελισμού”…
Αυτοί/ες νομίζουν πως είναι σε θέση και έχουν την γνώση, να μιλούν για τα πάντα και να κρίνουν τους άλλους αποκλειστικά με τα δικά του εργαλεία και συστήματα αξιών. Επιδιώκουν να ελέγξουν κάθε τι που ξεφεύγει από τα δικά τους όρια σκέψης και παιδείας…
Αυτάρεσκοι και αλαζόνες…
Σε μια περίοδο τους βλέπεις να λειτουργούν ως οι μόνοι εκφραστές του «πολιτικά ορθού» (politically correct), σε άλλη στιγμή του «αδικημένου» από την «απαίδευτη» κοινωνία, που δεν τους αναγνωρίζει τις δικές τους ικανότητες… και σε άλλη περίοδο πολεμοχαρείς και θρασείς να επιχειρούν εκφοβισμό (bullying), εκφράζοντας δήθεν τους αταλάντευτα συνεπείς «προοδευτικούς» και «διανοούμενους»…
Δημιουργούν αλά καρτ σχήματα πολιτικής ερμηνείας και θέσεων (κοινώς τυχοδιώκτες), τα οποία λόγω του κοινωνικού τους πλασαρίσματος, με ιδιότυπη δικτύωση, αλλά και του συγκυριακού τους περάσματος από διάφορα πολιτικά μορφώματα, επιχειρούν να επιβάλλουν, ως τα μόνα ορθά, τις δικές τους απόψεις (κάτι σαν τους μουλάδες του Ισλάμ ή τους καρδινάλιους της Ιεράς Εξέτασης, προσαρμοσμένα στο σημερινό πολιτισμικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον).
Το μεγάλο πρόβλημα το έχουν όσοι χρησιμοποιούν σχήματα και ερμηνευτικά εργαλεία που αυτοί συνήθως δεν αντιλαμβάνονται ή ενδεχομένως και να διαφωνούν…
Θεωρούν πως όλοι πρέπει να χρησιμοποιούν τη δική τους μεθοδολογία ανάλυσης, τα δικά τους ερμηνευτικά εργαλεία και τα σχήματα που αυτοί μπορούν να καταλάβουν…
Διαφορετικά θα σε χαρακτηρίσουν ως σκοπιμοθήρα, ταγμένο σε υποστήριξη του όποιου κάθε φορά αντιπάλου τους, ίσως «αδαή» και στο τέλος θα έχουν βγάλει απόφαση πως πρόκειται περί «καθυστερημένου» ατόμου… Στις ταμπέλες οι εν λόγω περιπτώσεις είναι άσοι…
Τελικά πρόκειται για μια υποβόσκουσα αντίληψη απολυταρχίας που συμβαίνει τις περισσότερες φορές στο όνομα της «προόδου» και της «δημοκρατικής έκφρασής» τους, τη στιγμή ακριβώς που η καρδιά της πολιτικής ελπίδας στη χώρα μας είναι η κατάκτηση της ελευθερίας της έκφρασης από τη μια, αλλά με σεβασμό του ενός στη γνώμη του άλλου…
Στη βάση αυτή πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους σύγχρονους “μουλάδες του εισαγγελισμού”, αντί να παγιδευτούμε σε διχαστικά σχήματα απέναντί τους…
Από το «εμείς ή αυτοί» περάσαμε στο «εμείς και όχι αυτοί» ή στο «αυτοί και όχι οι άλλοι»…
Να τους αγνοήσουμε… Μας μολύνουν τον αέρα για την λειτουργία και ενδυνάμωση της Πολιτικής, ως αναγκαίο στοιχείο για την Δημοκρατία μας… Αυτού του με πολλά προβλήματα συστήματος, που όμως παραμένει ακόμη να είναι το καλύτερο σύστημα οργάνωσης των κοινωνιών μας…
Να τους αφήσουμε στο περιθώριο της ζωής μας… Μην τους μεγαλώνουμε το μπόι τους, αυτοί ας το μετρούν με τη σκιά τους στη δύση του ήλιου…
Έχει σημασία να καταγράψουμε το γεγονός ότι κεντρικά πολιτικά πρόσωπα (δυστυχώς όχι όλα) επέδειξαν στάση ψύχραιμης και υπεύθυνης συμβολής στην διαχείριση μιας εθνικής κρίσης…
Ο κος Μητσοτάκης φαίνεται να έχει αντιληφθεί πως με μια κοινωνία διχασμένη και βυθισμένη στο μίσος, η χώρα δεν πρόκειται να βρει εύκολα το βηματισμό της… Μένει να το περάσει ως αντίληψη στην παράταξη του αλλά και στους “βασιλικότερους” αυτού…
Η επιστροφή σε κάποια κανονικότητα για τη χώρα μας, προϋποθέτει προσπάθειες καταλλαγής των παθών…
Όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα…
Και εμείς να μην αποθαρρυνθούμε…
Οι φιλοκυβερνητικοί οπαδοί θα μας λένε γλύφτες του Μητσοτάκη και οι Αντι- κυβερνητικοί θα μας χαρακτηρίζουν “δούρειους ίππους” του ΣΥΡΙΖαϊσμού…
Δεν πρέπει να δειλιάσουμε από τις ευκολίες στις ταμπέλες τους…
Μέτωπο λογικής λοιπόν διαφοροποίησης από αυτή την κουλτούρα ΑΝΤΙ-πολιτικής, γιατί η χώρα την πλήρωσε ήδη αρκετά και υπάρχει κίνδυνος να την πληρώσει περισσότερο…
—
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο http://metarithmisi.liberal.gr
