Η πρωτοβουλία των 58 αποτελεί εγχείρημα πολιτών που στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν χαρακτηρίζονται ως επαγγελματίες πολιτικοί. Ηταν λογικό λοιπόν να στοχεύσει στην σύγκλιση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς για μια καλύτερη διακυβέρνηση της χώρας και όχι στη δημιουργία νέου κόμματος.

Και όμως σε όλες τις συγκεντρώσεις μέχρι σήμερα η κοινωνία, άλλοτε πιο ήπια άλλοτε πιο έντονα, θέτει ξεκάθαρα αίτημα δημιουργίας νέου φορέα, με νέα πρόσωπα και καθαρές πολιτικές θέσεις! Απ’ ό,τι φαίνεται η οργή ακόμη περισσεύει ενώ ο χρόνος για τις εκλογές εξαντλείται.

Πώς να ερμηνευθεί όμως και πώς να απαντηθεί η πρόταση: «αλλάξτε τα όλα», «αλλάξτε τους όλους»; Πριν κλείσουμε το ραντεβού για τη μεγάλη απάντηση ας κάνουμε ένα «τεστ αλήθειας» για την ατομική μας συμμετοχή.

α)Πώς αντιμετωπίζουμε την κρίση που μαστίζει τη χώρα ; με θυμό για την σκληρότητα των ξένων προς εμάς; με θυμό για το εγχώριο πολιτικό σύστημα; για τα πλαστά πιστοποιητικά, τις πλαστές θέσεις, την πλαστή επαγγελματική ζωή σημαντικού ποσοστού σε όλες τις επαγγελματικές ομάδες; θυμό για το πάρτι καταστροφικής ανοικοδόμησης; για το πάρτι της υγείας; για το εθνικό σπόρ της φοροδιαφυγής; για την χαμένη επένδυση του οικογενειακού εισοδήματος σε πτυχία χωρίς αντίκρυσμα; Υπήρξε ατομική μας συμμετοχή;

β) Ποιοί νομίζουμε ότι πρέπει να πληρώσουν για την κατάσταση που φθάσαμε;

το κεντρικό πολιτικό σύστημα; οι αποκεντρωμένες ανεξέλεγκτες τοπικές μικροκυβερνήσεις; οι συνδικαλιστές τού προστατευμένου κρατικού συνδικαλισμού; το διαπλεκόμενο τραπεζικό σύστημα; οι διοικήσεις στην δικαιοσύνη, στην ανώτατη εκπαίδευση σε κάθε δημόσιο φορέα που στο όνομα του δημοσίου λειτουργήματος ή αγαθού πρωτοστατούσαν στη διασπάθιση δημόσιου χρήματος; οι υπεύθυνοι διοικητικοί ή γιατροί που δημιουργούσαν στρατούς με πλαστά πιστοποιητικά, συντάξεις, καρριέρες; οι πολίτες που έκαναν χρήση όλων αυτών των διευκολύνσεων; Υπήρξε ατομική μας συμμετοχή;

γ) Ποιά τιμωρία επιζητούμε; να φθάσει το μαχαίρι στο κόκαλο; πόσο βάθος έχει στη χώρα μας το κόκκαλο; να τιμωρηθεί καθένας ανάλογα με το αδίκημα που έπραξε, που μπορούσε να πράξει, που δεν μπόρεσε να αποκρύψει; να τιμωρηθούν οι «πρωταγωνιστές» της καταστροφής; αλλά πώς ξεχωρίζουν οι δευτερο- και τριταγωνιστές; πόσοι είναι αραγε; Υπήρξε ατομική μας συμμετοχή;

δ) Είναι τελικά η οργή που θα οδηγήσει την κοινωνία μέχρι τις επόμενες εκλογές; Θα μπορέσουμε να ανοίξουμε τη ματιά μας ολόγυρα, να μελετήσουμε την πορεία της χώρας, μέσα στην Ευρώπη μέσα σ’ένα σύνθετο , ραγδαία μεταβαλλόμενο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον; ή θα επιμείνουμε «ελληνικά» με στόχο την τακτοποίηση μόνο των εγχώριων λογαριασμών; και πώς θα εξασφαλίσουμε ότι προχωρά η απονομή δικαιοσύνης, ώστε να ασχοληθούμε με όσα ερχονται, να μαζέψουμε τα συντρίμμια της κοινωνίας και να χτίσουμε με υπευθυνότητα το μέλλον των επόμενων γενεών; Με ατομική μας συμμετοχή;

ε) Αλήθεια, τί είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε γιαυτές τις «επόμενες γενιές»;

να αφήσουμε κληρονομιά το χρέος μας γαντζωμένοι στα προνόμια της δικής μας γενιάς; να διεκδικήσουμε «όσα δικαιούμαστε» και οι επόμενοι να ζήσουν με όσα μπορέσουν; τι δικαιούμαστε αλήθεια; συντάξεις που αντιστοιχούν σε παχυλούς μισθούς που κερδήθηκαν μέσα από προστευμένο συνδικαλισμό, με δανεικά; τί θα μπορέσουν να πληρώσουν οι νεότεροι με τις μηδενικές εργασιακές δυνατότητες για να δικαιούνται κάτι; μπορούμε να αρνηθούμε τα μισά από όσα πιστεύουμε ότι μας ανήκουν για να ξεκινήσει το μέλλον για τις επόμενες γενιές; Πόσα μπορούμε να αντέξουμε ως ατομική συμμετοχή;

στ) Είμαστε έτοιμοι να συμβάλλουμε στην δημιουργία ενός νέου μοντέλλου κοινωνικής συνοχής; ενός κράτους διαφάνειας, αξιοκρατίας, μηδενικής συναλλαγής με μέγιστη χρήση των ηλεκτρονικών τεχνολογιών ; κράτους που θέτει και επιτηρεί την εργασιακή ηθική αλλά υποστηρίζει, δεν συρρικνώνει την ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία; να συμβάλλουμε ουσιαστικά, σαν ενεργοί πολίτες; και ίσως χλωμιάσει τότε η απαίτηση για νέο κόμμα. Μέσα από τη διαρκή ατομική μας συμμετοχή.

Τα ερωτήματα μπορούν να είναι άπειρα. Νομίζω ότι τα ξέρουμε όλοι. Ας βρούμε την αλήθεια μας και μετά να συναντηθούμε με χίλιες απαντήσεις. Να δούμε πόσο νέο και πόσο διαφορετικό είναι αυτό που μπορούμε να δημιουργήσουμε. Αλλά να είμαστε αποφασισμένοι. Για να το υποστηρίξουμε, να το προστατεύσουμε. Με την ατομική μας συμμετοχή.

Η Νιόβη Παυλίδου είναι Καθηγήτρια ΑΠΘ