Η οικονομική κρίση στη χώρα μας προκάλεσε τη διάλυση του δικομματισμού και τον κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων, με συνέπεια τη σημερινή Βουλή να συνθέτουν επτά κόμματα, από την άκρα Δεξιά, με απροκάλυπτη ναζιστική δομή και εγκληματική δραστηριότητα, ως την άκρα Αριστερά.

Με δεδομένο ότι μετά τη ΝΔ, που διατηρεί τα βασικά στοιχεία της προδικτατορικής Δεξιάς, το δεύτερο κόμμα, με ισοδύναμη δύναμη, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που αμφιταλαντεύεται μεταξύ Αριστεράς και Ακροαριστεράς, ο ενδιάμεσος πολιτικός χώρος είναι ορφανός.

Τα κόμματα σε αυτόν τον πολιτικό χώρο, με οποιαδήποτε ονομασία, κεντρώα, κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατικά, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Οχι μόνο ισορροπιστικό ανάμεσα στα δύο άκρα αλλά και καθοριστικό στη διαμόρφωση μιας πολιτικής περισσότερο φιλικής προς τις οικονομικά αδύνατες κοινωνικές τάξεις.

Είναι γενικά αποδεκτό ότι τα δύο κόμματα, ΠαΣοΚ και ΔΗΜΑΡ, δεν μπορούν να καλύψουν μεμονωμένα αυτό το κενό. Και τα δύο «μολύνθηκαν» από τα μνημόνια και είναι δύσκολη η ανάκαμψή τους στο έντονο αντιμνημονιακό κλίμα που θα δηλητηριάζει την πολιτική ζωή, τουλάχιστον ως τις επόμενες εκλογές.

Για την κάλυψη αυτού του κενού εμφανίστηκαν πολλές «κινήσεις», κυρίως από «αξιωματικούς» που μετείχαν στη διακυβέρνηση του σκάφους του ΠαΣοΚ όταν μπήκε στη θυελλώδη μνημονιακή θάλασσα και το εγκατέλειψαν, σαν τα ποντίκια, πριν από τη βύθισή του στην οποία είχαν συμπράξει! Κάποιοι αναζητούν στέγη σε άλλο κόμμα και άλλοι το παίζουν Κιγκινάτοι αναμένοντας πρόσκληση να σώσουν την Ελλάδα!

Ολες αυτές τις κινήσεις τις υπερκέρασε η κίνηση των «58». Είναι μια σοβαρή πρωτοβουλία των πολλών, χωρίς αρχηγούς και φιλοδοξίες να μετεξελιχθεί η κίνηση σε κόμμα.

Από την εμφάνισή της έτυχε ευρύτατης αποδοχής, από 46,6% ως 68,2%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις της Kάπα Research και GPO. Απόδειξη ότι μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών επιθυμεί την κάλυψη του κενού της Κεντροαριστεράς με τη συγκρότηση ενός νέου κόμματος.

Η ευρύτατη αποδοχή της κίνησης των «58» επιβεβαιώθηκε με τη μεγάλη συγκέντρωση της περασμένης Δευτέρας. Τότε άρχισε και η πολεμική εναντίον της κίνησης.

Περισσότερο ενοχλήθηκε η ΔΗΜΑΡ, η ηγεσία της οποίας τάχθηκε εξαρχής κατά της κίνησης. Επιστρατεύθηκε η ιστορικός κυρία Ρεπούση για να παραφράσει το «ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά» σε «Ελιά, Ελιά και Μπένι βασιλιά»! Και σε τηλεοπτικό παράθυρο δήλωσε ότι δεν μπορεί η ΔΗΜΑΡ να συνεργασθεί με το ΠαΣοΚ διότι είναι «στρατηγικός σύμμαχος της ΝΔ»! Δεν μπορεί βέβαια να αγνοεί ότι και η ΔΗΜΑΡ μετείχε στην πρώτη φάση στην κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά. Ούτε αγνοεί ότι ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ μετείχε το 1989 στη «στρατηγική συμμαχία» του Συνασπισμού με τη ΝΔ. Να θυμίσω και την «ποιοτική» διαφορά. Τότε μόνη «προγραμματική συμφωνία» ήταν η πολιτική εξόντωση του Ανδρέα Παπανδρέου με την παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο. Τώρα το ΠαΣοΚ θυσιάζεται για να αποφευχθεί η ακυβερνησία, η οποία θα είχε καταστροφικές συνέπειες.

Είναι βέβαια πρόωρο να γίνουν προβλέψεις για το μέλλον της κίνησης των «58». Δεν είναι εύκολο το εγχείρημα ανασυγκρότησης της Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης σε ένα κλίμα κυριαρχίας των άκρων.

Χωρίς να διαλυθούν τα δύο κόμματα, ΠαΣοΚ και ΔΗΜΑΡ, η συνεργασία με τους «58» στις κρίσιμες για το μέλλον της Ευρώπης και της Ελλάδας ευρωεκλογές θα ήταν ένα πρώτο θετικό βήμα. Θα ήταν οδηγός για τη συνέχεια.