Η πολιτική προσπάθεια χρειάζεται πάντα την λαϊκή κατάφαση. Ζώντας σε ένα περιβάλλον κρίσης είναι λογικό να αμφιβάλλουμε αν οι πολίτες θέλουν να ακούσουν το δικό μας λόγο. Βέβαια υπήρχαν οι δημοσκοπήσεις που έδειχναν μια τέτοια διάθεση. Όμως η εκδήλωση στο Ακροπόλ δεν έχει χρείαν μαρτύρων. Η παρουσία των πολιτών υπερέβη τις προσδοκίες μας.

Φυσικά μερικοί έσπευσαν και εδώ να παραστήσουν τους άπιστους Θωμάδες. Είναι λογικό μέσα σε ένα χώρο στον οποίο τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει τόσες αποσυνθέσεις και τόσες απόπειρες ανασυνθέσεων να υπάρχουν ανάλογες γκρίνιες. Αλλά για να διασκεδαστούν η εμμονή σε ένα εσωστρεφή διάλογο δεν βγάζει πουθενά.

Αντίθετα ο χώρος έχει πλέον την ελάχιστη εκείνη αναγνώριση που του επιτρέπει να επεκταθεί ποιοτικά και ποσοτικά. Να εξωστραφεί. Από αυτή την άποψη η δημιουργία πυρήνων και η όσμωση σε πανελλαδικό επίπεδο θα πάρει τώρα μεγαλύτερη δυναμική.

Παράλληλα η αρχική διακήρυξη και οι ομιλίες της Δευτέρας αποτελούν πολιτικό και ιδεολογικό υλικό που εμπλουτίζουν την παράταξη. Δίνουν ένα βασικό πλαίσιο για εμβαθύνσεις και επεξεργασίες από ένα στελεχικό δυναμικό που τηρουμένων των αναλογιών είναι το καλύτερο στη χώρα μας, άσχετα αν εμείς αισθανόμαστε (εκ των πραγμάτων της χώρας σωστά) κατώτεροι των περιστάσεων.

Μάλιστα το γεγονός ότι ετέθη με σαφήνεια ο πρώτος μεγάλος στόχος της λαϊκής νομιμοποίησης οι ευρωεκλογές, επιτρέπει το σχεδιασμό και τον προγραμματισμό της προσπάθειας χωρίς υπονοούμενα και ψευτοδιλήμματα. Πάμε λέει ο σχεδιασμός αυτός για ένα κοινό ψηφοδέλτιο στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου των πολιτών των φορέων, των ομάδων που θέλουν, χωρίς αποκλεισμούς, να συμμετάσχουν.

Υπάρχει μια συζήτηση η οποία και θα συνεχίζεται. Πόσο δηλαδή η προσπάθεια υπερβαίνει τις πιέσεις των εγκατεστημένων στο χώρο κομμάτων, κινήσεων, προσωπικοτήτων ,δημιουργώντας μια νέα ποιότητα ή επιβραδύνεται από τις δυνάμεις αδρανείας που υπάρχουν στο χώρο.

Πολλοί μεταφέρουν μια συζήτηση με όρους του παρελθόντος υπό την εξής έννοια: Κατά πόσο η επιλογή της Ελιάς (που παραπέμπει στο παλιό Ιταλικό πρότυπο ή και στο Σύριζα) φαλκιδεύει την προσπάθεια και δεν αναδεικνύει τις δυνάμεις ανανέωσης. Ενώ μια επιλογή του τύπου του Επινέ (ο τρόπος που δημιουργήθηκε το σοσιαλιστικό κόμμα Γαλλίας με την αυτοδιάλυση όλων των προϋπαρχόντων κομματικών μορφωμάτων ) θα έλυνε το πρόβλημα.

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα σήμερα νομίζω πως το δίλλημα όπως τίθεται έχει πάρει την απάντησή του. Ουσιαστικά τίθεται ένα, το πολιτικό ζητούμενο με όρους οργανωτικούς. Είναι η κλασσική στην πολιτική μέθοδος προσφυγής σε οργανωτικά μέτρα για ένα υπαρκτό πολιτικό πρόβλημα. Ενώ στην ζωή οι πρωτοβουλία των 58 είναι πλέον εδώ.

Θα το έλεγα και διαφορετικά. Συνήθως οι νέες πολιτικές παρατάξεις συνοψίζουν κινήματα ιδιαίτερα στο χώρο της νεολαίας. Τέτοια κινήματα δυστυχώς δεν υπάρχουν στη χώρα μας ή καλύτερα μεγάλα τμήματα της νεολαίας είναι δεσμευμένα σε δυο ριζοσπαστικές υποτίθεται επιλογές, στα (ακρο)αριστερά και τα (ακρο)δεξιά, ή και χειρότερα, του πολιτικού φάσματος. Άλλωστε η δική μας πρωτοβουλία ετούτο που προκρίνει είναι η δημιουργία μιας ποιοτικής συστεμικής προοδευτικής παράταξης που θα αναβαθμίσει το πολιτικό σύστημα και θα το κάνει αποτελεσματικό και σταθερό, ικανό να οδηγήσει την χώρα στην ανασυγκρότηση αλλά και να μπορεί στο μέλλον να διαχειρίζεται τις αναπόφευκτες κρίσεις που σε κάθε κοινωνία επισυμβαίνουν.

Με άλλα λόγια το βάρος της τωρινής πρωτοβουλίας πέφτει σους ώμους περισσότερο μιας ώριμης γενιάς που δεν είναι απούσα από τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα έχει ευθύνες για τις ως τώρα εξελίξεις αλλά παραμένει όρθια, χωρίς ηθικές δουλείες, έχει πολιτική παιδεία και αισθάνεται ικανή να δώσει το έναυσμα για την ανασυγκρότηση της χώρας. Ο τρώσας και ιάσεται. Στο πλαίσιο αυτής της πρωτοβουλίας η ένταση ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, υπό τις διάφορες εκφάνσεις του, θα τροφοδοτεί την προσπάθεια. Είναι το πολιτικό έδαφος στο οποίο θα κινούμαστε και στο οποίο μπορεί ακόμα και ένα τμήμα της νεολαίας, που ασφυκτιά στο αποπνικτικό πλαίσιο ιδιαίτερα των ΑΕΙ και ΤΕΙ, να βρει χώρο. Χώρο για να σταθεί σήμερα και να πάρει το συντομότερο τις ευθύνες της χώρας.

Πως λοιπόν από το πλαίσιο των υπαρχόντων κομμάτων ομάδων και προσώπων θα διαμορφωθεί το νέο πρόσωπο της δημοκρατικής παράταξης αυτό θα κριθεί στην πράξη και μέσα στις πολιτικές εξελίξεις και αποφάσεις που θα χρειαστεί όλοι να πάρουμε. Οι πολίτες τελικά θα κρίνουν. Και το μήνυμα που αυτοί στέλνουν ως προς τα πού θα γύρει το βάρος, πόσο ανανέωση και πόσο επιβίωση του παλιού, είναι πιο αισιόδοξο τουλάχιστον από τις δικές μου αρχικές εκτιμήσεις.

* Το σημείωμα αυτό ας είναι κι ένας δημόσιος διάλογος με το φίλο μου Γ. Φλωρίδη.