Την πλέον συγκροτημένη πρόταση για τη δημιουργία ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς συνιστά κατά γενική εκτίμηση το κείμενο-έκκληση 58 προσωπικοτήτων που δόθηκε στη δημοσιότητα την περασμένη Δευτέρα.

«Η ισχυροποίηση της ευρύτερης κεντροαριστεράς παράταξης» τονίζεται στο κείμενο «θα αποσυμπιέσει τη σημερινή αίσθηση της εμφύλιας αντιπαράθεσης. Θα συμβάλει στην αποκατάσταση μιας ελάχιστης εθνικής συναίνεσης ώστε ο πολιτικός αντίπαλος να μη γίνει πάλι εσωτερικός εχθρός. Θα επαναφέρει την πολιτική και κοινωνική δυναμική στον αστερισμό της δημοκρατίας και του πλουραλισμού. Θα συνδέσει την εθνική ανασυγκρότηση με ένα προοδευτικό και ρεαλιστικό πρόγραμμα αλλαγών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Θα ενισχύσει τις φιλελεύθερες εκσυγχρονιστικές φωνές στη ΝΔ και τις δημοκρατικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η κοινωνία αρχίζει να αισθάνεται το κενό. Γιʼ αυτό υπάρχει μια ρητή αλλά και μια σιωπηλή ζήτηση των πολιτών για κάτι καινούργιο στον ευρύτερο δημοκρατικό προοδευτικό χώρο. Γιʼ αυτό δημιουργείται η κοινή συνείδηση ότι κάτι μπορεί να γίνει τώρα, σύντομα».

Να προσθέσω τρία στοιχεία τα οποία ενισχύουν την πρόταση για άμεση συγκρότηση της Κεντροαριστεράς.

Πρώτον, για να κλείσει ο κύκλος της εξάρτησης από την τρόικα και τους δανειστές και να ανοίξει ο δρόμος για την ανάπτυξη βασική προϋπόθεση είναι η πολιτική σταθερότητα. Είναι και η βούληση της πλειονότητας των πολιτών. Παρά τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση, τάσσεται κατά των πρόωρων εκλογών.

Δεύτερον, είναι σχεδόν βέβαιον ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα αναδειχθεί μονοκομματική πλειοψηφία. Κατά συνέπεια, θα είναι αναπόφευκτη η συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Και γιατί όχι; Η Γερμανία μάς προσφέρει ισχυρά διδάγματα.

Τρίτον, η Κεντροαριστερά μπορεί να καταστεί ισχυρός πόλος κυβερνητικής εξουσίας και ισότιμος εταίρος – και όχι φτωχός συγγενής – σε κυβέρνηση συνεργασίας. Αν, για παράδειγμα, δεν ήταν μόνο το ΠαΣοΚ κυβερνητικός εταίρος της ΝΔ αλλά μια Κεντροαριστερά με συνοχή και αποφασιστικότητα, θα ήταν δυνατόν να ειπωθεί και κάποιο «Οχι» στην τρόικα.

Αντίθετη είναι η θέση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ κ. Φώτη Κουβέλη, την οποία υιοθέτησε η Εκτελεστική Επιτροπή, παρά τις διαφωνίες ακόμη και του γραμματέα κ. Σπ. Λυκούδη. Η θέση: όσο το ΠαΣοΚ συμπράττει στην κυβέρνηση δεν υπάρχει αντικειμενικό πλαίσιο που να επιτρέπει τη συζήτηση για εκλογική συνεργασία.

Παρά τη συμπάθειά μου προς τον κ. Κουβέλη, δεν μπορώ να κατανοήσω τη σπουδή και το σκεπτικό του. Να θυμίσω ότι η ΔΗΜΑΡ είχε συμπράξει με αυτή την κυβέρνηση. Είχε υιοθετήσει και μετείχε στην εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου, που προέβλεπε, μεταξύ άλλων, και απολύσεις στο Δημόσιο. Αποχώρησε για την ΕΡΤ.

Προφανώς γνωρίζει ότι αν τον ακολουθούσε και το ΠαΣοΚ θα άνοιγε ο δρόμος για νέες περιπέτειες. Το ΠαΣοΚ θυσιάστηκε για να αποτραπεί η πολιτική αστάθεια. Ούτε η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση δικαιώθηκε από τους πολίτες ούτε το «μίασμα» της κυβερνητικής συγκατοίκησης με τη ΝΔ – δεν ήταν και η πρώτη – τη διαφοροποιεί από την παραμονή του ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση.