Το συγκριτικό πλεονέκτημα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς, πέρα από τις όποιες ιδεολογικές αναζητήσεις της, ήταν ότι κρατούσε πάντα την πόρτα ανοιχτή στον διάλογο, ότι αναζητούσε διαρκώς τις δυνατότητες συναίνεσης. Ακόμη και στις πιο δύσκολες εκλογικά στιγμές της μπορούσε να υπερβαίνει το στενό κομματικό συμφέρον της και να αναγνωρίζει το γενικότερο εθνικό και κοινωνικό συμφέρον. Πώς γίνεται λοιπόν σήμερα αυτοί που διεκδικούν τη συνέχεια αυτού του πολιτικού χώρου να αποποιούνται αυτή την κληρονομιά και να περιχαρακώνονται σε μια στείρα λογική κομματικού σωλήνα που παραπέμπει σε παρωχημένες ιδεολογικές και πολιτικές καθαρότητες;

Ο λόγος φυσικά για τη ΔΗΜΑΡ και τη μεμψίμοιρη στάση της απέναντι στην έκκληση-πρωτοβουλία των 58 πολιτών για να ξεκινήσει ένας ουσιαστικός διάλογος για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Με όχημα τις αμαρτίες και τις φαυλότητες ενός, καθόλου ασήμαντου είναι αλήθεια, τμήματος της πασοκικής νομενκλατούρας, αποκλείει ουσιαστικά τον διάλογο και αποξενώνεται από ένα σημαντικό τμήμα πολιτών που θεωρούν και ελπίζουν ότι μια αναγεννημένη Κεντροαριστερά μπορεί να αποτελέσει την εγγύηση για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Και αυτό την ίδια στιγμή που δέχεται στους κόλπους της μια σειρά πασοκογενή στελέχη που προφανώς εξαγνίστηκαν από τις αμαρτίες του παρελθόντος άμα τη εμφανίσει τους ενώπιον του κ. Κουβέλη…

Προφανώς η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς δεν μπορεί να στηριχθεί σε ανακύκλωση των παλιών παθογενειών ούτε να αποτελέσει εξαγνιστήριο μετανοημένων ή μη αμαρτωλών… Εξίσου προφανές όμως είναι ότι δεν μπορεί να συγκροτηθεί με χορηγίες πιστοποιητικών ηθικής και πολιτικής καθαρότητας. Αν καταλαβαίνουμε καλά, η πρωτοβουλία των «58» έχει ως στόχο την εν δυνάμει υπέρβαση των παλιών εξουσιολαγνικών πολιτικών αντιλήψεων και τη διαμόρφωση ενός τρίτου πόλου με σαφέστατες προοδευτικές μεταρρυθμιστικές αντιλήψεις που θα υπηρετούν ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης που έχει ανάγκη η χώρα στη μεταμνημονιακή εποχή.

Ο κ. Κουβέλης, ο οποίος διεκδικεί την ηγεμονία του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού χώρου, δεν μπορεί να θέλει και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Δεν γίνεται να είναι υπέρμαχος της πολιτικής σταθερότητας, να συνεργάζεται με το ΠαΣοΚ σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και την ίδια στιγμή να το θεωρεί αποσυνάγωγο. Είναι πολιτικά παράδοξο να μετέχεις ως προχθές σε μια κυβέρνηση, έστω και με μνημονιακούς αστερίσκους, γιατί θεωρείς ότι είναι η μόνη επιλογή για τη χώρα και σήμερα να θεωρείς όσους συνεχίζουν να τη στηρίζουν – ενώ ξορκίζεις τις εκλογές – υποδουλωμένους στη συντήρηση, άρα ανάξιους ακόμη και να συνομιλήσουν μαζί σου…

Αν, από την άλλη μεριά, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι η πρόσκληση των 58 δεν είναι αρκετά προοδευτική και αντιμνημονιακή για τα μέτρα της, όπως δήλωσαν, τίποτε δεν τους εμποδίζει να συνεισφέρουν στον διάλογο τις δικές τους πιο ριζοσπαστικές ιδέες και προτάσεις. Η πρόσκληση ήταν αφορμή για διάλογο, δεν διεκδίκησε δάφνες ολοκληρωμένου πολιτικού προγράμματος. Εκτός και αν το ΠαΣοΚ είναι το πρόσχημα για να συγκαλυφθούν οι βλέψεις για άλλες πολιτείες…