Θεόδωρος Ζαρέτος, 15/11/2013

«… λύεται η συνεδρίαση» είπε ο Πρόεδρος και βιαστικά οι εκπρόσωποι σηκώθηκαν από τα έδρανα, άλλοι για δηλώσεις, άλλοι για τσιγάρο, άλλοι για αλλού (αλλού όπως πάντα). Τα φώτα έσβησαν, οι κλητήρες και οι νερουλάδες υπάλληλοι μάζεψαν χαρτιά και ποτήρια από τα έδρανα του «ναού» και ήσυχοι (αφού ο μισθός του ανειδίκευτου στοιχειώδους εκπαίδευσης συνεχίζει να είναι υψηλότερος από ενός πανεπιστημιακού δάσκαλου και το εφ άπαξ τους στα πλαίσια της Ελλάδας που δεν πειράζουμε, συνεχίζει να είναι δύο μισθοί για κάθε χρόνο υπηρεσίας) έφυγαν κι αυτοί για το σπίτι.Ήταν πια περασμένα μεσάνυχτα.
Μεσάνυχτα είχα κι εγώ.Που πίστεψα ότι το αγόρι με το κοκοράκι κικιρικικί, μαζί με τον «μετριοπαθή» Δραγασάκη και τον «έξαλλο» Λαφαζάνη, έκαναν στ’ αλήθεια πρόταση μομφής στην κυβέρνηση και εκείνη κατέβηκε στ’ αλήθεια στη Βουλή για να υπερασπίσει την πολιτική της.Καμία σχέση. Συνεταίροι είναι στο θέατρο ενός σουρεαλιστικού δικομματισμού όπως σωστά τον χαρακτήρισε ο «αποστασιοποιημένος από όλα αυτά υπεύθυνος αριστερός». Μόνο που όσο μεγαλύτερη απόσταση παίρνουμε, φίλε, τόσο πιο πιεστικά μας γυρίζει ο κόσμος το ερώτημα:Υπάρχουν κάποιοι να σταματήσουν αυτό το θέατρο;Μπορούν οι διάσπαρτες ομάδες που συμφωνούν ότι είναι μία καταστροφική για τη χώρα πορεία, να την ανατρέψουν;Γιατί τα σημερινά κόμματα δεν μπορούν. Είτε είναι βασικοί εταίροι του νέου δικομματισμού, είτε κομπάρσοι που προσδιορίζονται ομοίως από τη μανιχαϊστική λογική του. Το παλιό εκείνο «τι Πλαστήρας τι Παπάγος» και το αντιμνημονιακό «είσαστε προδότες, είσαστε κουφάλες, λίγες μέρες μείνανε, να στήσουμε κρεμάλες», εκφράζουν διαχρονικά ακριβώς τον ίδιο ενδημικό απόλυτο δυϊσμό: Αστοί και προλετάριοι τότε, πατριώτες και κουφάλες σήμερα.Ο δικομματισμός δεν είναι δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, αλλά πολλά κόμματα που το καθένα είναι το φως, αλλά όλα τα άλλα το έρεβος. 
Βούτυρο στο ψωμί του Σαμαρά και του Τσίπρα λοιπόν οι αγορεύσεις.Ή με το μνημόνιο, ή εναντίον του. Ή με τις «δυνάμεις της λογικής και του ρεαλισμού» που φαίνονται ανίκανες να κατανείμουν δίκαια τα αναπόφευκτα βάρη της κρίσης, αφού δεν πειράζουν τις εγχώριες αιτίες της, ενάντια στους κάθε λογής αντιμνημονιακούς τυχοδιώκτες, ή με τους «αντιμνημονιακούς απελευθερωτές ενάντια στο τέταρτο Ράιχ και τους ντόπιους δοσίλογους», που είναι ως γνωστόν λιγότερο Έλληνες από τον Τσίπρα, τον Κουτσούμπα και τον Καμένο! Γιατί άραγε στο σκηνικό αυτό να μην κάνει πάρτι η Χρυσή Αυγή, ακόμα και με τον αρχιφασίστα της στη μπουζού;
Αγαπητοί φίλοι της κεντροαριστεράς, ή της φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας, ή του ενδιάμεσου πόλου, ή όπως θέλετε, τέλος πάντων, να ονομάζετε τον νέο φορέα που θα ανατρέψει το δικομματισμό, αλλά που δεν υπάρχει και κανείς δεν ξέρει αν θα υπάρξει όσο η ιδεολογική του καθαρότητα θα προβάλλει ως κομφορμιστικό αριστερό προαπαιτούμενο.Αν οι 58 έχουν ξεκαθαρίσει ήδη ότι θα προχωρήσουν ούτως ή άλλως για να ακολουθήσουμε και να στηρίξουμε όλοι, δε γίνεται να εξαρτούν τις αποφάσεις τους από τα ναι ή τα όχι, τις επιφυλάξεις και τις ενστάσεις, τις δηλώσεις και τα συμπαραδηλούμενα (έτσι δεν το λένε;) των κομματικών επιτελείων.ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ είναι, όπως όλα τα κόμματα στη χώρα μας, εθισμένα στο ευρύτερο παιχνίδι του δικομματισμού. Είναι λάθος να αντιλαμβανόμαστε το δικομματισμό ως μία υβριδική διασταύρωση «ανομοίων», που κάποτε παρουσιαζόταν ως Πλαστήρας-Παπάγος, αργότερα ως ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και οψίμως ως Σαμαράς-Τσίπρας. Ποτέ δεν θα μπορούσαν τα κόμματα και οι αρχηγοί τους να μπούνε στο πετσί τέτοιων μεσσιανικών ρόλων, αν οι κυρίαρχες κοινότητες ιδιωτικών συμφερόντων εξαρτημένων από το κρατικό ταμείο δεν διαπλέκονταν ποικιλότροπα μ’ αυτά, μετατρέποντάς τα σε εξαρτήματα εξυπηρέτησής των. «Των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλους Γαλαξίες», λέει το άσμα. Όντως: ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, ΠΟΕ/ΟΤΑ, ΠΟΣΠΕΡΤ, ΟΛΜΕ, ΑΕΙ, κλειστά επαγγέλματα, Ζωνιανά, Κερατέα, Σκουριές… γαλαξίες ιδιωτικών συμφερόντων, νομιμοποιημένων και παράνομων, ενάντια στο δημόσιο συμφέρον.Ενάντια στο δημόσιο συμφέρον!Προσωπικά, δεν έχω δει άλλους γαλαξίες στο μεταπολιτευτικό πολιτικό μας γίγνεσθαι, εκτός από όλα αυτά τα φεουδαρχικά απολιθωμένα τοτέμ και ταμπού.    
Η αντιπαράθεση που είδαμε λοιπόν στη Βουλή, δεν είναι τίποτε άλλο από το παλιό αυθεντικό δικομματικό θέατρο και κανείς δεν θα ʼπρεπε να είναι ευχαριστημένος επειδή «ο Σαμαράς τον τάπωσε», ή, «ο Τσίπρας έδειξε πως δεν μασάει». Τι άλλο από δικομματικοί εταίροι είναι, από τη μία η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που κατήγγειλε την αντιπολίτευση και από την άλλη το αντιμνημονιακό μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΚΚΕ που κατήγγειλε την κυβέρνηση, με τους προσωπικούς χαρακτηρισμούς, τον απαρχαιωμένο ριζοσπαστισμό και την ευρηματική μπουρδολογία να περισσεύουν ένθεν και ένθεν, εκείθεν και εντεύθεν;Ακόμα και η ΔΗΜΑΡίτικη απόσταση από αυτό το παιχνίδι με το «παρών», καλώς έγινε αλλά δεν είναι παρά μία διαφοροποίηση πολυτελείας, αφού δεν μπορεί να δημιουργήσει πολιτικές συνθήκες ανατροπής του δικομματικού σκηνικού, δεν είναι παρά ανέξοδη και αδιέξοδη διαμαρτυρία που οι μυλόπετρες του δικομματισμού άλεσαν αυθημερόν για να χρησιμοποιήσουν αργότερα ως ελάχιστο καρύκευμα στο προεκλογικό δικομματικό τσιμπούσι που ετοιμάζουν. Δεν έχει λοιπόν κάποιο νόημα να εξαρτηθεί από το σημερινό ΠΑΣΟΚ, ή τη σημερινή ΔΗΜΑΡ, η δημιουργία του ενδιάμεσου πόλου, γιατί ο αρχικός λόγος της δημιουργίας του είναι η ανατροπή του δικομματισμού που προϋποθέτει έναν νέο πολιτικό λόγο, που πολύ δύσκολα θα μπει στην ατζέντα τους. Αν θέλουν και αν μπορούν, ας ακολουθήσουν.Μερικοί από εμάς θεωρούν ότι αυτή η ανατροπή είναι ένας στενά εκλογικός στόχος και αντιδρούν από φόβο μήπως και η διαδικασία δημιουργίας του νέου φορέα χαθεί μέσα σε έναν οργανωτικό/εκλογικό τακτικισμό. Ε, λοιπόν, αυτός είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος! Αλλά ενώ ο τελικός στόχος είναι η αλλαγή του μοντέλου διακυβέρνησης, η ουσιαστική -και όχι όπως σήμερα προσχηματική- διάκριση και λειτουργία των θεσμών της Δημοκρατίας μας, η αλλαγή της διοικητικής μηχανής, η κατάργηση όλων των διαφορών ανάμεσα στην Ελλάδα του Δημοσίου και στην Ελλάδα του Ιδιωτικού τομέα και η βιώσιμη ανάπτυξη, ο απαραίτητος/ενδιάμεσος ρεαλιστικός στόχος είναι η κοινοβουλευτική εδραίωση του νέου φορέα.Ας μην είμαστε τόσο πολύ αριστεροί που να τρέμουμε τις εκκρεμότητες των ανοιχτών θεμάτων, που δεν περιλαμβάνονται σε κάποια εδάφια των αλάνθαστων και γιʼ αυτό αιώνιων θεωριών μας. Σε κάθε δρόμο που πρωτοπερπατάει κάποιος, πάντα θα υπάρχουν ανοιχτά θέματα. Μερικά τα λύνει η ίδια η ζωή με τη δική της πειστικότητα. Τα άλλα, εδώ είμαστε να τα λύσουμε, με τον διάλογο, τη σύνθεση και τη συναίνεση που υποτίθεται ότι μας διαφοροποιούν από άλλους χώρους.
Είναι, κατά τα λοιπά, η μεγαλύτερη ευκαιρία των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, να αναδειχθούν σε έναν από τους πρωταγωνιστές των εξελίξεων. Γιατί όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι η κρίση πυροδότησε ταυτόχρονα τα φοβικά αντανακλαστικά μπροστά στη νέα εποχή της παγκοσμιότητας, την αντίδραση σε κάθε «ξεβόλεμα», αλλά και την συνειδητοποίηση της υποχρέωσης να ζούμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας. Δεν είναι πια λίγος ο κόσμος που περιμένει το λόγο ενός νέου φορέα για να εμπιστευθεί την ψήφο του (όχι ολόκληρο το μέλλον του), καταλαβαίνοντας, έστω διαισθητικά, το αδιέξοδο των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών. Και ο λόγος αυτός ή θα είναι συγκρουσιακός, ή θα χαθεί στο δικομματικό αρχιπέλαγος. Μερικοί αντιδιαστέλουν μηχανιστικά το συναινετικό λόγο με τον συγκρουσιακό.Λάθος! Μία από τις συγκρούσεις που έχουμε μπροστά μας με τις δυνάμεις του δικομματικού εμφυλιοπολεμικού θεάματος, είναι να προκαλέσουμε τη συναίνεση.Η κατάρρευση του δικομματικού θεάτρου προϋποθέτει την αντικατάστασή του από τον συναινετικό διάλογο. Η δημιουργία ενός εθνικού σχεδίου διάσωσης της οικονομίας μας, προϋποθέτει τη συναίνεση, που για να κερδίσει έδαφος, προϋποθέτει σύγκρουση με τους μύθους, τους μηχανισμούς και τα συμφέροντα που την πολεμούν. Γιατί μόνο σε περιβάλλον συναίνεσης, τα ευχολόγια μπορούν να δώσουν τη θέση τους σε  προτάσεις, μόνο τότε οι προτάσεις θα γίνονται ουσιαστικός διάλογος και αποφάσεις, μόνο τότε το κοινωνικό σώμα θα ανακτήσει σιγά-σιγά τη εμπιστοσύνη του στους θεσμούς και στην κρατική μηχανή. Και μόνο τότε θα μπορούμε πια να κλείσουμε όλους αυτούς τους  δικομματικούς τσαμπουκάδες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Κι αν τα παραπάνω ισχύουν, τότε στον προγραμματικό μας λόγο και στην επικοινωνιακή μας τακτική χρειάζεται να προηγηθούν οι προτάσεις μας για την αλλαγή του πολιτικού/κομματικού συστήματος, αφού χωρίς αυτήν την αλλαγή δεν υπάρχει δυνατότητα μεταρρύθμισης του κράτους, αξιολόγησης των δημόσιων υπηρεσιών, προσαρμογής τους στην υπηρεσία όσων παράγουν τον πραγματικό πλούτο στη χώρα και βιώσιμης ανάπτυξης.