Η έννοια της προόδου έχει ασθενήσει στη χώρα μας,Κε Βουλευτά, εδώ και μερικές δεκαετίες και πιο συγκεκριμένα από τότε που οι κυβερνήσεις (και για να μην ξεχνιόμαστε και οι αντιπολιτεύσεις) αδιαφόρησαν εντελώς για το εκθετικά αυξανόμενο κρατικό χρέος, προκειμένου να συντηρούνται πολιτικά και κομματικά, συντηρώντας εις βάρος μεγάλου μέρους της κοινωνίας, ομάδες προκλητικά προνομιούχων συντεχνιών του δημοσίου, χαριστικά πλουτιζόντων επιλεγμένων προμηθευτών του και κλεπτοκρατών αεριτζήδων του ευρύτερου κρατισμού.
Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τιμωρήθηκαν δικαίως από το εκλογικό σώμα αλλά -όπως εύστοχα έχει γραφεί- για τους λάθος λόγους. Όχι όταν (ή επειδή) καταχρέωναν τη χώρα και εκ των πραγμάτων ενεχυρίαζαν την εθνική ανεξαρτησία της, αλλά όταν και επειδή σταμάτησαν να το κάνουν, υποχρεωμένοι να διορθώσουν την καταστροφική πολιτική τους, εξακολουθώντας να κάνουν αρκετά από τα ίδια λάθη του παρελθόντος.
Δεν τιμωρήθηκαν καθόλου από το εκλογικό σώμα τα αριστερά κόμματα, παρ’ όλο που ήταν για όλη τη μεταπολίτευση απολύτως ευθυγραμμισμένα με τις κυβερνητικές παροχές, αφού όλοι θυμόμαστε ότι πίεζαν για ακόμη μεγαλύτερες,γνωρίζοντας πολύ καλά ότι με την υπερχρέωση του κράτους, συνεργούσαν με τις μονοκομματικές κυβερνήσεις στην υπονόμευση της εθνικής ανεξαρτησίας μας και του μέλλοντος των επόμενων γενεών.
Γιατί οι πολίτες δεν θεώρησαν (τουλάχιστον με την ψήφο τους) συνυπεύθυνα τα αριστερά κόμματα; Μα επειδή η μεγάλη πλειοψηφία τους σε συνθήκες άγριας περικοπής των εισοδημάτων τους και ενός τερατώδους λαϊκισμού (αριστερού και δεξιού για να μην ξεχνιόμαστε), στράφηκε προς μία ψήφο διαμαρτυρίας, με την εθνολαϊκιστική αριστερά να ψηφίζει «δεν πληρώνω ΣΥΡΙΖΑ και τα καίω όλα», την πολιτικά αμόρφωτη δεξιά να ψηφίζει «όλα είναι μια συνομωσία ΑΝΕΛ των τοκογλύφων που μας ψεκάζουν» και την ανεγκέφαλη αλλά και παρακρατικώς καραδοκούσα εξαδέλφη της να δίνει περίπου 7% σε πατενταρισμένους φασίστες, που οσονούπω θα έστηναν τις αγχόνες ακριβώς κάτω από το μπουρδέλο τη Βουλή, που θα είχε ήδη πυρποληθεί στα πλαίσια ενός λαϊκού ακτιβισμού, ολωσδιόλου διαφορετικού από τη φασιστική εγκληματική βία, αγαπητέ μου Κε Πανούση, καθηγητή εγκληματολογίας.
Κρεμάστε τους στο Σύνταγμα, φώναζε και η «αριστερή» κάτω πλατεία και η ακροδεξιά πάνω πλατεία, Κε Βουλευτά.
Ακροδεξιοί Καζάκηδες και αριστεροί Σταθάκηδες και Τσακαλώτοι, έκαναν κάθε βράδυ πάρτι με τα μικρόφωνα, ανάμεσα σε ένα ετερόκλητο πλήθος λαμόγιων, επαγγελματιών οργισμένων, παρακρατικών προβοκατόρων, παράνομων επιδοματούχων, προνομιούχων ημιεργαζομένων (ή και άεργων) δημοσίων υπαλλήλων, που γνώριζαν μεν ότι τα προνόμιά τους ήταν χαριστικά και συντεχνιακά, αλλά δεν είχαν καταλάβει ότι οι τίτλοι έγραφαν πια «τέλος εποχής», κρατική χρεοκοπία.
Να το ξαναπούμε να το εμπεδώσουμε: Κρατική χρεοκοπία.
Έλα και ένα encore: Κρατική χρεοκοπία.
Αλλά αυτή η αριστερά που είναι σήμερα οχυρωμένη πίσω από τον εθνολαϊκισμό τής αντιμνημονιακής λογικής, έχει και άλλου είδους ευθύνη, που αποσιωπάται εντέχνως από τους διάφορους αρχηγούς και αρχηγίσκους της, Κε Βουλευτά. Ως θεραπαινίδα του κρατισμού, είχε, υποτίθεται, υποχρέωση προς τον εαυτό της να διαφυλάξει σε καλή κατάσταση το εργαλείο της, δηλαδή το Κράτος. Η για δεκαετίες συνειδητή αδιαφορία της για την τύχη του, αποκαλύπτει ότι με το σημερινό αντιμνημονιακό της μασκαριλίκι, θέλει να βγάλει από πάνω της τις δικές τις ευθύνες για την κρατική χρεοκοπία. Γιʼ αυτό και φώναζε πάντα -και συνεχίζει και σήμερα- για επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, για πολιτικές στην υπηρεσία των μονοπωλίων και άλλα τέτοια θηριωδώς κουλά, κάθε φορά που οι μονοκομματικές κυβερνήσεις επιχειρούσαν έστω κάποιο μάζεμα των παράλογων και τεράστιων αντιπαραγωγικών κρατικών παροχών και δαπανών τους.
Δεν θυμάμαι ούτε ένα στέλεχος της σημερινής αντιμνημονιακής αριστερής συντεχνίας να έθεσε τόσα χρόνια κάποιο θέμα περιστολής παροχών, δαπανών και κινδύνων από τον κρατικό υπερδανεισμό. Ούτε ένα.
Εσείς, Κε Βουλευτά, θυμάστε να είχατε θέσει ο ίδιος κάποιο τέτοιο θεματάκι;
Νεοφιλελευθερισμός, πού λοιπόν, Κε Βουλευτά;
Στη μοναδική δυτική δημοκρατία που μεγάλο μέρος του πληθυσμού θεωρεί το επιχειρηματικό κέρδος αδίκημα και το κράτος κάτι σαν το αυτοτροφοδοτούμενο κέρας της Αμάλθειας κατά την αρχαιοελληνική θρησκεία, ή σαν το μάννα εξ ουρανού κατά την ορθόδοξη διάδοχό της, ή σαν καλό πατερούλη με παχιά μουστάκια που στοργικά φροντίζει να γίνουν τα παιδάκια του καλοί προλετάριοι (εξισωνόμενα προς τα κάτω βεβαίως-βεβαίως) στη Σταλινική-Μαοϊκή της «επαναστατική» μετεξέλιξη;
Διάφορα παλληκάρια της αντιμνημονιακής αριστερής συντεχνίας ξεσαλώνουν εδώ και τέσσερα χρόνια, ασελγώντας πάνω στο σώμα της λογικής, αναπαράγοντας τα χειρότερα κοινωνικά στερεότυπα, τζογάροντας στα πιο ταπεινά ένστικτα απολίτικων ομάδων, υποστηρίζοντας ανοιχτά πράξεις ακραίας βίας, ανομίας και καταστροφής. Οι αγαπημένοι σας λαϊκοί ακτιβιστές, Κε Πανούση, έσπαγαν ακυρωτικά μηχανήματα στο μετρό φωνάζοντας δεν πληρώνω, με αποτέλεσμα να πληρώνω εγώ για την αντικατάστασή τους. Και μην πει κανείς ότι αυτοί οι αληταράδες ήταν φασίστες, γιατί θα τον σχολιάσω κατάλληλα. Οι φασίστες απλώς συγκέντρωναν όπλα, έκαναν αγαθοεργίες μόνο για αναξιοπαθούντες Αρίους και μαχαίρωναν σκουρόχρωμους και κακομούτσουνους.
Είτε σας αρέσει είτε όχι, αποτέλεσμα αυτής της επιλογής της αντιμνημονιακής αριστερής συντεχνίας, ήταν να πριμοδοτούνται η λογική της βίας της ανομίας και φυσικά οι φασίστες ως οι πιο original εκφραστές της. Και έτσι, Κε Βουλευτά, η κρίση έφερε τα μνημόνια. Το είπε και ο Καιάδας σε μία εγέρθητο αναλαμπή του.
Είναι λοιπόν εντελώς δεξιά η αντιμνημονιακή αριστερή συντεχνία με την οποία οψίμως φλερτάρετε Κε Πανούση. Δικαίωμά σας.
Γράψατε όμως, Κε Βουλευτά, ότι το κείμενο των 60 «επιχειρεί να διεμβολίσει ή να αλλοιώσει τον πολιτικό σχεδιασμό της ΔΗΜΑΡ» οπότε «αλλάζουν οι συμβολισμοί και το κείμενο αποκτά κρυφο-κομματικό στόχο που θέλει να μας πάει αλλού και με άλλους». Σε παλαιότερο άρθρο σας γράψατε επίσης ότι «η αναζήτηση ενός νέου υποκειμένου Κεντροαριστερής κατεύθυνσης με σαφή εξαίρεση του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και του αριστερού ΠΑΣΟΚ, μοιάζει μάχη με ανεμόμυλο».
Εδώ Κε Βουλευτά θέλει το πράμα συζήτηση.
Γιατί άλλο είναι μία ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ ή την ΝΔ (το ΚΚΕ την έχει αποκλείσει) αν το εκλογικό αποτέλεσμα -η θέληση δηλαδή των πολιτών- προτρέπει σ’ αυτήν προκειμένου να κυβερνηθεί η χώρα και εντελώς άλλο ζήτημα είναι να θεωρήσουμε ότι ο αναγκαίος πολιτικός σχηματισμός που ίσως μπορέσει να ανατρέψει το παλιό χρεοκοπημένο δικομματικό σκηνικό, περιλαμβάνει τον σημερινό δεξιότατο ΣΥΡΙΖΑ και το ακόμη πιο συντηρητικό ΚΚΕ.
Όσο για τη συνομωσία των 60 κατά της ΔΗΜΑΡ… ας σοβαρευτούμε λίγο, Κε Βουλευτά. Περισσότερα είναι τα στελέχη του κόμματός σας που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία των 60, από όσους από το «αριστερό ΠΑΣΟΚ» διευρύνουν ήδη τους σοσιαλιστικούς σας ορίζοντες. Εκτός και αν τα στελέχη σας αυτά καταλήξουν να είναι, κατά το παλαιοκομμουνιστικό κομφορμιστικό ιδιόλεκτο, η Πέμπτη φάλαγγα της αντίδρασης μέσα στο λαϊκό κίνημα. Τέτοια ωραία, Κε Πανούση μου.
Φυσικά καταλαβαίνω ότι «αριστερό ΠΑΣΟΚ» θεωρείτε κι εσείς τα κρατικοδίαιτα (μερικά από αυτά και υπόδικα) λαμόγια και τους δια βίου άεργους Πασόκους συνδικαλισταράδες, που μετανάστευσαν μαζικά στο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και όσες επιλεγμένες προσωπικότητες του ΠΑΣΟΚ δεν ήξεραν τίποτα για «το φόνο», αρκεί που συμπαρατάσσονταν με τη ΔΗΜΑΡ στην αναζήτηση κάποιας βουλευτικής έδρας. Γιατί… ελάτε τώρα Κε Βουλευτά, που θα χωρίσουμε το ΠΑΣΟΚ σε ένα δεξιό Βενιζελικό και ένα άλλο, που την αριστεροσύνη του υπογράφουν οι Φωτόπουλοι κι ο Καστανίδης. Ελάτε τώρα…!
Θέλω δηλαδή να πω, Κε Βουλευτά, ότι ο καθένας μας διαμορφώνει την πολιτική του άποψη ανάλογα με το σημείο απ’ όπου βλέπει την πραγματικότητα. Εγώ, για παράδειγμα, στέκομαι στο βάθος του τούνελ της ύφεσης, της ανεργίας και της φτώχειας, με προσωρινή σύνταξη που για δεύτερη χρονιά δεν θα μου επιτρέψει να βάλω πετρέλαιο. Προσπαθώ να δω πώς μπορώ πολιτικά να βοηθήσω τον εαυτό μου και όσους βρίσκονται σε ίδια ή και χειρότερη κατάσταση και θεωρώ ότι μπορώ να ελπίζω σε έναν νέο πολιτικό σχηματισμό, έτσι όπως αδρά τον περιγράφει η ανοιχτή πρόσκληση των 60. Περιμένω και ελπίζω να κάνει το ίδιο και η ΔΗΜΑΡ. Αν όμως ήμουν -για παράδειγμα- βουλευτής, είμαι σίγουρος ότι σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον θα είχα και μία προσωπική στρατηγική. Που θα με υποχρέωνε -για παράδειγμα λέμε πάντα- να υψώσω ιδεολογικά τείχη ικανά να συγκρατήσουν τους φυλλοροούντες ψηφοφόρους μου και ταυτόχρονα να ρίξω και τίποτα γέφυρες μελλοντικής συνεργασίας με όποιον κι όποιον θα μου εξασφαλίσει την συνέχιση της ύπαρξής μου.
Ως Κου Βουλευτή και όχι όποιου κι όποιου.
