Στο πρώτο μισό του 5ου αιώνα π.Χ., οι αντίπαλοι του Θεμιστοκλή, σε μία τουλάχιστον περίπτωση, κατασκεύαζαν συστηματικά όστρακα που έφεραν το όνομα του Θεμιστοκλή, όπως φαίνεται καθαρά από τις ανασκαφές στην Αγορά που απέδωσαν 191 όστρακα γραμμένα με 14 μόνον διαφορετικούς χαρακτήρες.

Δηλαδή, 14 άτομα έγραψαν 191 όστρακα και βάλε κι αυτά που δεν βρέθηκαν.

Η εμπλοκή τινός με την τεχνολογία τον φέρνει, σε καθημερινή βάση, αντιμέτωπο με 10δες άλλους που δεν ασχολούνται με την τεχνολογία και αισθάνονται ως υποχρέωσή τους την διαρκή επίθεση σε οτιδήποτε καινούργιο, την αμείλικτη κριτική. Τα επιχειρήματα ξεκινούν από το θαρραλέο «φοβάμαι» των οξυδερκών ανθρώπων που έχουν διαγνώσει ακριβώς το σύνδρομο τους, περνάει από συνωμοσιολογικά σενάρια του τύπου όλα γίνονται για να με παρακολουθούν αν έχω φιλενάδα και να το λένε στη γυναίκα μου και φτάνουν έως ακραίως παιδαριώδη επιχειρήματα για εξωγήινους, για τσιπάκια φυτεμένα στον εγκέφαλο και άλλα φαιδρά που αν δεν διαπίστωνε κανείς πόσο ταλαιπωρούν αυτούς που τα πιστεύουν θα έβαζε τα γέλια.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων θεραπεία είναι η γνώση. Η γνώση είναι αυτή που καταλύει το φόβο, γιατί, στην ουσία, ο φόβος για το καινούργιο είναι αυτός που κλώθει τα επιχειρήματα ανάλογα με τον χαρακτήρα και τις πολιτιστικές καταβολές του ατόμου.

Υπάρχουν όμως περιπτώσεις όπου ο φόβος είναι τόσο βαθιά ριζωμένος και είναι αδύνατον να ξεριζωθεί γιατί το ίδιο το άτομο δεν ξέρει τι να βάλει στη θέση αυτού του φόβου.

Οι ίδιες παρατηρήσεις επαληθεύονται αρκετές φορές και σε φορείς ή σε συστήματα ή σε ομάδες ατόμων.

Μια τέτοια περίπτωση έχει αναδειχθεί στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και είναι εντυπωσιακά εύκολα αναγνώσιμη και ερμηνεύσιμη αν τη δει κανείς έτσι. Ο λόγος για τη διαμάχη περί ψηφιακής ψηφοφορίας στον νέο υπό ίδρυση φορέα. Μακράν της συγκροτημένης πολιτικής σκηνής και μάλιστα του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου η υπογράφουσα αντλεί απ’ αυτό το δικαίωμά της να εξετάσει τα φαινόμενο υπό το πρίσμα μόνον της τεχνολογίας και των σχέσεων της τεχνολογίας με την πολιτική χωρίς το παραμικρό ψήγμα ιδιαίτερης συμπάθειας προς κανέναν των υποψηφίων.

Φαίνεται ότι έχει κατατεθεί μια πρόταση τεσσάρων σημείων, η οποία δείχνει ότι κάποιοι τουλάχιστον ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους και ξέρουν πολύ καλά που πάνε. Είναι ένα σύστημα, άξιο λόγου, αφού συμπεριλαμβάνει δύο ειδών ψηφοφορίες : κάλπη όπως την ξέραμε και ψηφιακή κάλπη δηλαδή από το κινητό. Παράλληλα έχει ενσωματωμένη την ONLINE διαπίστευση ώστε να επιτρέπει και σε αυτούς που ψηφίζουν παραδοσιακά να ψηφίζουν όπου θέλουν.

Κρινόμενο πρώτα ως επιχειρησιακό σχέδιο έχει μια απόλυτη αρτιότητα αφού καταφέρνει να συνδυάσει συστήματα που έχουν ήδη δοκιμαστεί το καθένα για δικούς του λόγους αλλού και δεν πελαγοδρομεί σε πειραματισμούς. Λύνει δεκάδες προβλήματα, χωρίς να δημιουργεί παρά ελάχιστα.

Πιο διεξοδικά,
Απαιτεί μεθόδους δευτερογενούς ταυτοποίησης όπερ σημαίνει ότι οι ταυτοποιήσεις που αξιοποιούνται είναι αυτές που έχουν επιτύχει και μάλιστα με αρκετή αυστηρότητα όπως αυτή του taxis, των εκλογικών καταλόγων, των δημοτολογίων κ.λ.π. Με αυτόν τον τρόπο ελαχιστοποιεί έως εκμηδενίζει την πλαστοπροσωπία. Θα ψηφίσει κανείς για κάποιον άλλον όταν ο κάποιος άλλος του δώσει το δικαίωμα. Αυτό όμως συμβαίνει και στην κάλπη.

Χρησιμοποιεί για ψηφιακή κάλπη ένα πασίγνωστο στον πανεπιστημιακό χώρο λογισμικό (το zeus) που μεταξύ των άλλων έχει ενσωματωμένο έναν εντυπωσιακό αλγόριθμο απαγκίστρωσης του ψήφου από τον ψηφοφόρο. Δηλαδή, η ψήφος γίνεται ανώνυμη όπως ακριβώς στην παραδοσιακή κάλπη.

Αρα, απαντά σε βασικές τυχόν ενστάσεις :
Η ψηφιακή ψήφος είναι ανώνυμη. Τουλάχιστον πολύ πιο ανώνυμη από τα δαγκωτά σφαιρίδια, από τα σημαδεμένα ψηφοδέλτια, από το σύστημα φακέλων «αλυσίδα» που αντιμετώπιζε παλαιά η ΕΔΑ, από τη χειραγωγούμενη σταυροδοσία που χρησιμοποιούν κατά κόρον ορισμένα κόμματα με υπεραυστηρή πειθαρχία στη γραμμή. 1
Η ταυτοποίηση με κινητό είναι απόλυτα αξιόπιστη. Οσον κι αν το ψάξει κανείς, ο μόνος τρόπος να γίνει λαθροχειρία είναι να μου δώσει ο άλλος όλα τα στοιχεία του (κινητό, email, taxis, κ.λ.π.) και να ψηφίσω δηλαδή όπως παίρνω την κάρτα του αλλουνού που με εμπιστεύεται και παίρνω λεφτά. Στην περίπτωση αυτή η χειραγώσηση δεν είναι μεγαλύτερη από τους συζύγους που υποχρεώνουν τις συζύγους να φωτογραφίζουν στο παραβάν το ψηφοδέλτιο που ρίχνουν. Καμιά φορά κι ανάποδα.

Κρινόμενο το σχέδιο πολιτικά είναι αυτό που θα περίμενε κανείς από κάποιον φορέα ο οποίος έχει βγει εις άγραν φρέσκων ψήφων και μυαλών. Μοντέρνα και εύρωστη πρόταση που δίνει ψήφο στους έλληνες του εξωτερικού, στα ΑΜΕΑ (τουλάχιστον με κινητικές δυσκολίες) και, το κυριότερο, «γαργαλάει» τους νέους και τους καλεί ως σειρήνα να επιστρέψουν στην πολιτική αφού τους λέει ότι να εδώ δεν είμαστε μόνο με πατερίτσες και Πι αλλά είμαστε έφιπποι ιππότες του κυβερνοχώρου.

Οφείλει και ο πιο δύσπιστος να ομολογήσει ότι είναι από τις ελάχιστος φορές στην πολιτική όπου η πρακτική συνάδει με τις εξαγγελίες. Οπου επιλέγεται ένας τελείως καινοτόμος για τα ελληνικά δεδομένα τρόπος ίδρυσης φορέα και τη διαδικασία ίδρυσης τη στηρίζει σε ότι πιο σύγχρονο παρέχει η επιστήμη και η τεχνολογία.

Κοινωνικά αν το εξετάσει κανείς το σχέδιο διδάσκει, επιβάλλει εμπιστοσύνη. Οι υποψήφιοι μέχρι στιγμής δείχνουν μια κόσμια στάση στα θέματα αντιπαλότητας που για τα ελληνικά πράγματα μπορούσε να χαρακτηριστεί και υπερκόσμια. Δεν παύουν όμως να στηρίζονται σε μηχανισμούς, άλλος μικρότερο, άλλος μεγαλύτερο που έρχονται με φόρα από ένα πολιτικό γίγνεσθαι όπου το μόνο που ήταν απαγορευμένο – τουλάχιστον δημόσια – ήταν οι σατανιστικές τελετές. Εκεί ακριβώς λοιπόν, στο σημείο σύγκρουσης των μηχανισμών υπεισέρχεται η τεχνολογία και εγκαθίσταται αυτό το σύστημα ως εγγυητής αξιοπιστίας.

Ψάω που είναι η ρίζα της λέξης ψήφος σημαίνει λειαίνω. Λειαίνει λοιπόν το σύστημα που προτείνεται και λιπαίνει τις τριβές. Κάνει αμορτισμάν τους κραδασμούς από τις συγκρούσεις.  Αυτό από μόνο του έπρεπε να ενθουσιάζει τους πάντες. Φευ όμως.

Σε ποιους δεν αρέσει; Τι είδους ενστάσεις θα μπορούσε να έχει κανείς;
Και όμως … Έχουν καταγραφεί σφοδρότατες αντιδράσεις.
Από επιτελεία υποψηφίου εκπορεύεται μόνο κριτική χωρίς διάθεση διατύπωσης εναλλακτικής. Γιατί δεν μπορεί να θεωρηθεί εναλλακτική να πάει κάποιος να δείξει κάπου την ταυτότητά του τη μια μέρα και μετά την άλλη να ψηφίσει από μακριά. Γελάνε και οι οπτικές ίνες.

Και στο δημόσιο διάλογο όπως όταν πέφτει ένα αεροπλάνο στη Μαλαισία επιστρατεύουν τα κανάλια από τους πιο έγκυρους αεροπλανολόγους μέχρι τις απολυμένες καθαρίστριες της πρώην Ολυμπιακής να πουν τη γνώμη τους έτσι και τώρα έχουν μπει στη μάχη σχετικοί και άσχετοι. Κι επειδή η λύση τεχνικά εξεταζόμενη δεν έχει ούτε την παραμικρή χαραμάδα να περάσει αμφιβολία, επιστρατεύονται επιχειρήματα πολιτικά, συνταγματικά, ηθικά, λογικά κ.λ.π. Και όπως οι αναλυτές της πτώσης του μαλαισιανού αεροπλάνου το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν σύγχυση γύρω από το γεγονός.

Όσο εξετάζει κανείς εις βάθος αυτά τα επιχειρήματα, τα αναλύει και τα τοποθετεί στη σωστή τους θέση στο παζλ, καταλήγει στο σύμπέρασμα ότι αποσκοπούν στο να ερεθίσουν ένα και μόνο συναίσθημα του αναγνώστη ή του ακροατή: το φόβο. Φόβος για πιθανή καλπονοθεία, φόβος γιατί θα σας ελέγχουν την ψήφο οι μυστικές υπηρεσίες, φόβος γιατί θα μας ελέγχει ένα σύστημα που δεν το ελέγχουμε, φόβος γιατί θα μας κηρύξει κυβερνοπόλεμο η Ρωσία που διαθέτει τους καλύτερους χάκερς.

Οσο τα ξεφλουδίζει κανείς αυτά τα επιχειρήματα αποκαλύπτονται από κάτω άλλοι φόβοι πιο πραγματικοί:
Φόβος ότι μπορεί ο δικός μου μηχανισμός που είναι εκπαιδευμένο πεζικό να μην αντέξει στις από αέρος επιθέσεις και να με νικήσει ο άλλος που έχει αεροπορία. Αρα καταργώ την αεροπορία ως όπλο. Μόνον τόξα και βέλη.

Φόβος ότι θα ξανοιχτεί το εκλογικό σώμα, το οποίο εν προκειμένω είναι ελαστικό, και σε κόσμο που έχει φύγει στο εξωτερικό πολύ τσαντισμένος με ορισμένα από τα κόμματα που συμμετέχουν στο εγχείρημα.

Φόβος ότι ενώ έχουμε μάθει σε κρεμλινοειδή αρχηγικά και πυραμιδοειδή κόμματα όπου ο αρχηγός διακρίνεται από την κούνια του και εξαρτάται από το όνομα πατρός, τώρα πρέπει να βγει από διαδικασίες πιο δημοκρατικές. Κι αντί να το γκρεμίσουμε εκ θεμελίων ας γρινιάξουμε για τις διαδικασίες για να το ροκανίσουμε.

Φόβος ότι ενώ έχουμε καλοκάτσει στο παραγώνι μας και στη ζεστασιά μας, μας σηκώνουνε κακήν κακώς και βάζουν ενεργειακό τζάκι που θα εκραγεί κατά τους συνταγματολόγους.

Φόβος ότι δεν επαρκούν τα μέχρι τώρα επιστημονικά εργαλεία των ειδικών για να δώσουν λύσεις και ερμηνείες και δεν βρίσκουν ούτε στη διεθνή βιβλιογραφία γιατί το σπορ είναι πολύ καινούργιο και πρέπει να δημιουργήσουμε δικά μας.

Για να επιστρέψουμε στην αρχή του κειμένου και ουφ να τελειώνουμε. Το μόνο αντίδοτο στο φόβο είναι η γνώση. Και η επίγνωση. Και ο βαθμός συνειδητότητάς μας ως πολίτες. Να μη μασάμε. Από εκεί εκπορεύεται όλη η ασφάλεια που οφείλουμε στους εαυτούς μας και στην κοινωνία κι όχι να αφηνόμαστε έρμαια των κάθε λογής ημιπληροφοριών.

Πίσω απ’ όλη αυτήν την ιστορία, τη σύγχιση και το φόβο, τη μουρμούρα, εμφανίζεται ένα φως για οποιονδήποτε μπορεί να το δει.

Μέσα στο υποβλητικό γραφείο του καθηγητή κ. Αλιβιζάτου, με τους τοίχους χτισμένους με παλιά βιβλία και εντιμότητα, με εγγύηση την αξιοθαύμαστη υπομονή και ευθυκρισία του, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, πράγμα που και οι ίδιοι οι εμπνευστές μπορεί να μην το προκάλεσαν συνειδητά, και με τη «μηχανογραφική» λύση στο προσκήνιο, διαφαίνεται ότι έχει ξεκινήσει μια εποχή όπου η τεχνολογία, ως ο πλέον δυναμικός παράγων κοινωνικής προόδου, έχει τις δυνατότητες να ενισχύσει τη δημοκρατία στις ρίζες της. Αποτελεί το καλύτερο λίπασμα. Ακόμη, μέσα από τους φόβους και τις καταρρίψεις τους φαίνεται ότι επανέρχεται μια εποχή όπου, επιτέλους, παράγεται ξανά στην Ελλάδα πολιτική πρακτική. Όπως τότε με τα όστρακα του Θεμιστοκλή. Ας ευχηθούμε ότι το επόμενο βήμα είναι να αρχίσει να παράγεται και φρέσκια πολιτική ιδεολογία.

*Εδικός συνεργάτης με αγάπη στον Αλιβιζάτο.
_._

#kentroaristera