Μια μέρα μετά την επιτυχημένη, κατά κοινή ομολογία, εκδήλωση του Ακροπόλ και μια μέρα πριν τις αντίστοιχες εκδηλώσεις της πρωτοβουλίας των 58 σε Πάτρα και Λάρισα, προσπαθώ να καταλήξω σε κάποια συμπεράσματα για τη δυναμική του εγχειρήματος, τις ελλείψεις και τα πλεονεκτήματα σε σχέση με ανάλογες προσπάθειες του παρελθόντος. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού από την Πάτρα στην Αθήνα προσπαθούσα να σχηματοποιήσω στο μυαλό μου τι θα ήθελα να δω στην χθεσινή εκδήλωση.

Σε αυτές τις εκδηλώσεις το κλίμα το «πιάνεις» από τα πηγαδάκια πριν την εκδήλωση. Αυτό έκανα και εγώ περίπου μιάμισι ώρα πριν την έναρξη της εκδήλωσης. Άκουσα πολίτες και στελέχη να συζητούν, μίλησα με πολλούς νέους που βρίσκονταν στον χώρο. Ήταν διάχυτο το αίσθημα αυτής της οργισμένης ελπίδας, όπως ονομάζω αυτή την τάση ρήξης με το κακό παρελθόν του χώρου και ελπίδας για φυγή προς τα εμπρός με ένα μείγμα από το καλύτερο υλικό του παρελθόντος και τα νέα πρόσωπα. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν όντως υψηλός κάτι το οποίο με απογοήτευσε αρχικά. Συζήτησα με αρκετούς συνομηλίκους μου που περίμενα να συμμετέχουν στην εκδήλωση. Θέλησα να μάθω το γιατί ένας νέος άνθρωπος με πολιτικές ανησυχίες παραμένει αδρανής μπροστά στο κάλεσμα για κάτι νέο στον πολιτικό του χώρο. Έλαβα πολλές απαντήσεις.

Άλλος φοβάται τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, άλλος θέλει και την ΔΗΜΑΡ, άλλος δεν συμπαθεί τον Σημίτη, άλλος ξινίζει βλέποντας τον Κακλαμάνη και τα υπόλοιπα στελέχη του ΠΑΣΟΚ,άλλος περιμένει την άποψη του Γιώργου Παπανδρέου. Όλα αυτά είναι θεμιτά και σε ένα βαθμό δικαιολογημένα για τις φυλές της κεντροαριστεράς.

Αλλά η απάντηση, στους φόβους, τις επιθυμίες και τις ενστάσεις μας, δεν είναι η αποχή από την πρωτόγνωρη αυτή διαδικασία γέννησης ενός νέου πολιτικού υποκειμένου. Καλούμαστε να στήσουμε από την αρχή έναν χώρο με βαριά ιστορία προσφοράς και λαθών, αλλά και βαθιές ρίζες στο παρελθόν της πολιτικής μας ιστορίας.

Σίγουρα είναι και ντροπιαστικό για εμάς τους 20+ να βλέπουμε 60άρηδες να κρέμονται από τα θεωρεία και εμείς να κάνουμε τους σχολιαστές της εξέδρας. Πότε περιμένουμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας; Αντί να κρίνουμε το παιχνίδι που έχει ήδη ξεκινήσει ας μπούμε μέσα να παίξουμε και εμείς. Άλλωστε αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να γλυτώσουμε και από τους διάφορους που θα δουν την πρωτοβουλία των 58 ως σωσίβιο. Ας μην περιμένουμε κανέναν να μας μιλήσει για την επιχειρηματικότητα και την καταπολέμηση της ανεργίας. Ας περιγράψουμε εμείς πως θέλουμε το νέο παραγωγικό πρότυπο, το επιχειρηματικό και φορολογικό πλαίσιο, την εκπαίδευση στην χώρα μας.

Οι πολίτες της δικής μου γενιάς, που δεν έχουν πειστεί από τις παλαιοκομματικές ιαχές του ΣΥΡΙΖΑ ή τους κουτσαβακισμούς της πολιτικής Σαμαρά ας κρατήσουμε τα λόγια ενός ηλικιωμένου κυρίου, ο οποίος βλέποντας με να μπαίνω στην αίθουσα της εκδήλωσης μου φώναξε : «Εσείς τώρα, οι νέοι, βγείτε μπροστά». Αυτό είναι το μήνυμα των αγωνιστών και οραματιστών της προηγούμενης γενιάς. Μας ξινίζουν, σε πολλές περιπτώσεις δίκαια, πολλά πρόσωπα, αλλά ξεχνάμε τους απλούς πολίτες του χώρου που πιστεύουν ακόμα σε οράματα και ιδανικά και ελπίζουν σε μια εναλλακτική και συνάμα προοδευτική πρόταση για την Ελλάδα. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση. Όλα τα άλλα είναι κομμάτια του μεγάλου ψηφιδωτού που τώρα φτιάχνεται.

Εγώ προσωπικά τα μόνα πράγματα που φοβάμαι στην ζωή μου είναι όσα γίνονται χωρίς εμένα. Τώρα όμως όλοι έχουμε την ευκαιρία να συνδιαμορφώσουμε το νέο που γεννιέται.

Κλείνω αυτό το κείμενο με την ευχή να μην επαληθευθεί, στην περίπτωση της γενιάς μου και τους λίγο μεγαλύτερους, ο στίχος του Μανόλη Αναγνωστάκη:

“Δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήταν”