Το στρατηγικό δίλημμα σήμερα της σοσιαλδημοκρατίας είναι αν θα διεκδικήσει τη λαϊκή ψήφο για να συμμετέχει σε κυβερνήσεις με τη λαϊκή δεξιά σε νεοφιλελεύθερη ρότα, σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση ή αν θα στρίψει ή αν θα αλλάξει κατεύθυνση και θα αναζητήσει συμμαχίες με τη ριζοσπαστική αριστερά». Αλέξης Τσίπρας.
Οι αναλύσεις του κ.Τσίπρα για τα διεθνή ζητήματα ξεπερνούν κατά πολύ τα στενά όρια της ευφυΐας. Αφού ‘’καθάρισε’’ με την δεξιά και την ακροδεξιά, συνομίλησε με τον Σόυμπλε της διεθνούς πλουτοκρατίας, και ανέδειξε το κόμμα του σε πυλώνα της διεθνούς αντίστασης, με σοφία ξεδιπλώνει και υποβάλει στην βάσανο της κριτικής την στρατηγική της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Με το δίκιο στο μέρος του, όπως δηλώνουν και οι Ολιβερ Στον, οι νόστιμες Ναομί και ο εμφανώς σοβαρότατος κ.Ζίζεκ.
Έχοντας υπηρετήσει δεκαετίας στα περίχωρα της σοσιαλδημοκρατίας μόνο ως ηλίθιο μπορώ να εκλάβω τον εαυτό μου που δεν είχε καταλάβει την πραγματικότητα της σοσιαλδημοκρατικής φενάκης. Που δεν είχα συνειδητοποιήσει, ότι οι ηγέτες που ψήφιζα δεν ήταν παρά ουρές της μαύρης διεθνούς του νεοφιλελευθερισμού. Αλλά ποιος είμαι εγώ, που θα μπορούσα να συλλάβω μια τόσο μεστή, φιλοσοφημένη και ιδιοφυή εκστόμιση? Που μέσα σε λίγες φράσεις βάζει στη θέση τους όλους τους Ολαντρέου, Σταινμπρουκαντρέου ή τους ημεδαπούς Κουβελανδρέου και Παπαβενιζέλους, που παριστάνουν όχι μόνο τους δημοκράτες, αλλά και υποκλέπτουν τον δοξασμένο τίτλο του σοσιαλιστή από τον Γκύζυ και τον αείμνηστο Τσάβες?
Κούνια που με κούναγε. Η μάχη κατά του νεοφιλελευθερισμού μόνο με τις Ναομί και τις πανέμορφες πασιονάριες των ανεξάρτητων Ελληνίδων μπορεί να κερδηθεί ,αλλά και με τους πιστούς στον Ζαχαριάδη και τον Στάλιν, άντε και με ολίγους συνιστώντες θαυμαστές του αδικοχαμένου Πολ Ποτ.
Βέβαια, εδώ δεν είχα καταλάβει ότι οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες βρίσκονται σε δίλημμα στρατηγικού προβληματισμό σε σχέση με τις συμμαχίες τους.
Εδώ δεν είχα καταλάβει ότι ο Κουβέλης ενδιαφέρεται μόνο για την εξουσία και μάλιστα στο σβέρκο του λαού.
Εδώ δεν είχα καταλάβει, ότι για την πτώχευση της Ελλάδας φταίει το μνημόνιο και οι λακέδες του και νόμιζα, ότι για την πτώχευση φταίει η πολιτική μας και η αδράνεια της Ε.Ε. σε σχέση με την εφαρμογή των κανόνων του Μάαστριχτ.
Εδώ ακόμη και μέχρι σήμερα δεν είχα κατανοήσει την σκληρή και αγνή μάχη κατά του σοσιαλφασιμού από δημοκρατικές δυνάμεις του γερμανικού μεσοπολέμου.
Εδώ δεν είχα καταλάβει σοφότερες ρήσεις του χώρου, τύπου ΄΄Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας’’.
Κι εδώ δεν είχα κατανοήσει ότι η Ευρώπη χρειάζεται έναν νέο, ριζοσπάστη, και συναισθηματικά ευσταλή ηγέτη για να επιβιώσει. Και μέχρι τώρα υμνούσα τον Ντελόρ, τον Ντι Γκάσπαρι, τον Σουμάν, τον Σπινέλι και άλλους του ιδίου φυράματος, που δημιούργησαν την Ευρώπη πάνω στις αρχές της δήθεν Δημοκρατίας, της ληστρικής ελεύθερης οικονομίας και του εγωιστικού διεθνισμού.
Πώς με τόσες ανοησίες του παρελθόντος βίου μου , πώς λέγω, θα μπορούσα να διακρίνω τις αντιφάσεις του ορθολογισμού, τις παγίδες του ρεαλισμού και τις ανοησίες του ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού οράματος. Και όλη τη ζωή μου περίμενα -χωρίς να το ξέρω-έναν λόγο ορθολογικό, ρεαλιστικό και διεθνιστικό, σαν αυτόν που εκφέρει ο νεαρός αρχηγός με το ανέμελο χαμόγελο.
Όμως τώρα, όσο περνάει ο χρόνος και με σοφία ξεδιπλώνεται η ριζοσπαστική λύση μιας Ελληνικής αριστεράς σαν κινέζικο μαρτύριο στις κεφαλές μου και ο νέος ευρωπαϊκός, παγκόσμιος και διαπλανητικός πνευματισμός, νιώθω τα μάτια μου να ανοίγουν. Διάπλατα μαζί με το στόμα μου, που χάσκει συχνά αναίτια.
Τελικά ας το παραδεχτώ. Όλα αυτά τα χρόνια ήμουν υποχείριο της σβοχτιστικής μου φύσης.
*πολιτική ουράς κατά την λενινιστική ορολογία
