Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης η Κεντροαριστερά ήταν το πλειοψηφικό ρεύμα που εκφραζόταν κυρίως μέσα από το ΠΑΣΟΚ.

Κι έπειτα ήρθε η κρίση. Μολονότι η Κεντροαριστερά διεθνώς δεν είθισται να κρατά την πρώτη γραμμή της μάχης -μισεί τις δυσάρεστες αποφάσεις-, στην Ελλάδα ο ιστορικός εκφραστής της, το ΠΑΣΟΚ, έκανε τη διαφορά, καθώς διαχειρίστηκε μόνο του έναν «πόλεμο», έναν οικονομικό πόλεμο. Ενώ η συντηρητική παράταξη στάθηκε απέναντι, μαζί με τις αριστερίζουσες δυνάμεις.

Στο δεύτερο μισό της κρίσης, όταν η Κεντροαριστερά έχασε δυνάμεις, ο ιστορικός εχθρός της, η Δεξιά, αναγκάστηκε να προσφέρει υποστήριξη. Κι αυτό μπορεί μεν να βοήθησε τον εθνικό στόχο, αλλά έβλαψε την Κεντροαριστερά, δίχως να είχε δα και πολύ μεγάλη σημασία στη μεγάλη εικόνα τη στιγμή εκείνη.

Τώρα όμως έχει. Τώρα που πλησιάζει η στιγμή που πρέπει να «διαχειριστείς την ειρήνη», έχει σημασία η Κεντροαριστερά να είναι και πάλι δυνατή, ο ρυθμιστής των εξελίξεων. Γιατί δεν πρέπει να συμβεί αυτό που έγινε σε άλλες περιόδους, συμβατικών πολέμων. Το τέλος του «πολέμου» να σημάνει την αρχή ενός εμφυλίου ούτε να οδηγήσει σε μια συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και της πολιτικής ζωής του τόπου. Κι αν κάτι δείχνουν με σαφήνεια οι δημοσκοπήσεις, είναι ότι η διχαστική πόλωση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, θρέφει τη Χρυσή Αυγή. Λογικό, διότι αν δεν εκλείψει ο φασίζων λόγος, πώς θα εκλείψει ο φασισμός;

Εδώ εντάσσεται η συζήτηση για την Κεντροαριστερά: στη διαχείριση της μεταμνημονιακής εποχής. Η πρωτοβουλία των «58» για τη στήριξη της Κεντροαριστεράς, για την Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη, είναι μια σημαντική αφετηρία.

Δεν υπάρχει όμως χρόνος για χάσιμο. Η Κεντροαριστερά δεν είναι μια «αφηρημένη ιδέα» ή ένας γεωγραφικός χώρος στον πολιτικό χάρτη. Από μόνη της δεν «τρώγεται», δεν οδηγεί σε ανάπτυξη και θέσεις εργασίας.

Πρέπει να απαντήσουμε με πειστικό τρόπο τι σημαίνει Κεντροαριστερά στην καθημερινή ζωή του πολίτη. Χρειάζεται να προχωρήσουμε με γνώμονα ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, για ένα κανονικό ευρωπαϊκό προοδευτικό κοινωνικό κράτος στην υπηρεσία του πολίτη.

Οσο για τα προσωπικά «εγώ» του καθενός, η ικανοποίηση ιδιοτροπιών είναι πολύ χρονοβόρα διαδικασία σε μια τόσο δύσκολη εθνική αποστολή, που ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. Χρειάζεται αυταπάρνηση, υπέρβαση, ενόραση.

Για να σχεδιάσουμε όλοι μαζί τις ζωές μας, τον τόπο στον οποίο θέλουμε να ζούμε, με τη γνώση των λαθών και την εμπειρία των παθών