Διαβάζοντας το άρθρο του Κου Μπένου στις 05/12 θεώρησα χρήσιμο να αναφερθώ σε πλευρές του, που νομίζω ότι συμπληρώνουν όσα αναφέρει για τον έλεγχο των χρηματικών ροών από και προς το κράτος. Ελπίζω η αναφορά αυτή να συμβάλλει στον διάλογο ευρύτερης θεματολογίας που τόσο επιτυχημένα θέτει το κείμενο-κάλεσμα των 58+ για την μεγαλύτερη κατανόηση του προβλήματος και την πληρέστερη επεξεργασία του.

Ας πάμε λίγο πίσω στον χρόνο.

Η μεταπολεμική δεξιά επέκτεινε και κυβέρνησε πάνω στον παραδοσιακό/αντινεωτερικό εθνογενετικό βηματισμό, ολοκληρώνοντας την  οργάνωση του κράτους ως συνόλου κοινοτήτων ειδικών συμφερόντων, που συνωθούνται στον προθάλαμο της νεωτερικής μορφής εκτελεστικής εξουσίας για την απόσπαση ολοένα και περισσότερων πόρων.

Είχαμε σε ένα οπισθοδρομικό  περιεχόμενο κοινωνικών σχέσεων, μία μορφή νεωτερικής διακυβέρνησης.

Η λαϊκότροπη έκφραση που του ταιριάζει είναι «ούτε γίδα ούτε τράγος»!

Στο πολιτικό/ιδεολογικό αυτό περιβάλλον η έννοια του δημοσίου συμφέροντος κατανοούνταν ανέκαθεν ως το άθροισμα αυτών των επί μέρους ομαδοποιημένων συμφερόντων και όχι ως η υπέρβαση και η σύνθεσή τους σε κάποιους κοινωνικούς στόχους, προσαρμοζόμενους κατάλληλα όταν χρειάζεται στις διεθνείς συνθήκες.

Έτσι, οι νόμιμες/εκλεγμένες κυβερνήσεις της μεταπολεμικής περιόδου, Υπουργεία,  Τοπική Αυτοδιοίκηση, Νομοθετικά Σώματα αλλά και Δημόσια Διοίκηση «έμαθαν» να λειτουργούν με βάση τοπικές, επιχειρηματικές, συνδικαλιστικές και άλλες ομάδες συμφερόντων, που εξελίχθηκαν και εξέλιξαν την πελατειοκρατία/κομματοκρατία ως εκκινητική σχέση κράτους-κοινωνικών ομαδόσεων.

Ο Μαυρογιαλούρος ήταν μεν ένας συμπαθής κινηματο-γραφικός τύπος αλλά ο μαυρογιαλουρισμός εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο μεταπολεμικό πολιτικό καρκίνωμα της χώρας μας.

*Δείτε την αντίδραση των δεξιών και αριστερών σημερινών Μαυρογιαλούρων στην αποτυχημένη κυβερνητική προσπάθεια φορολόγησης της εύκολης και σίγουρης αγροτικής τους πελατείας, πασπαλισμένης με την απαραίτητη εξιδανίκευση και θα καταλάβετε:  Oι «ξωμάχοι αγρότες μας!» στα λόγια βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και σύσσωμων των ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ και ΚΚΕ, χρειάζονται  πολύπλευρη και μελετημένη στήριξη της παραγωγής. Στην πράξη, στήριξη είναι να μην κόβουν τιμολόγια, να μην φορολογούνται και να μην ελέγχονται από το κράτος όπως όλοι οι άλλοι πολίτες. Αυτό προτείνει σύσσωμη η σημερινή Αντιπολίτευση.

Στην πορεία αυτή ήταν φυσικό η έννοια του μεμονωμένου πολίτη, ως πυρηνικής οντότητας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, να γίνεται αντιληπτή με στρεβλό τρόπο:

Ο πολίτης ήταν ανέκαθεν αντικείμενο κυρίως υποχρεώσεων και οι κοινότητες συμφερόντων υποκείμενα κυρίως δικαιωμάτων. Περιττό να θυμίσουμε ότι τα μόνα «δικαιώματα» που κυριάρχησαν ήταν των «στεγανών» επιχειρηματικών συμφερόντων από τις δημόσιες επενδύσεις και προμήθειες, των «κλειστών» επαγγελμάτων με προκλητικά νόμιμη προσοδοθηρία λόγω της νευραλγικής τους σημασίας στη λειτουργία της κοινωνίας (μεταφορές, φάρμακο, δόμηση, απονομή δικαιοσύνης) και των «προστατευόμενων» συντεχνιών του δημοσίου. Στις τελευταίες μάλιστα, οι μορφές και το περιεχόμενο των εξαρτήσεων μεταξύ πολιτικής διοίκησης, «εκλεγμένων» συνδικαλιστών και υπαλλήλων, μόνο με τις εξαρτήσεις σε κλειστές φυλετικές κοινωνίες μπορούν να συγκριθούν.

Το κανάλι του τηλεοπτικού, απεργιακού και τρομοκρατικού εκβιασμού φάνηκε ότι είχε ανοιχτή πύλη (ούτε καν Κερκόπορτα) με τα κανάλια των κρατικών χρηματικών ροών.

Τα υπερπροστατευμένα στεγανά εκκλησιαστικά συμφέροντα ήταν το κερασάκι στην τούρτα μιας χώρας που όλες οι  παραπάνω κυρίαρχες ομάδες την ήθελαν για πάντα ανάδελφη, πανταχόθεν βαλλόμενη, διαχρονικώς αδικούμενη και «άμα μας έπαιρνε» και ακραιφνώς ελληνοχριστιανική.

Πώς να μην εμφανιστεί όχι μόνο στο φασιστικό παρασκήνιο αλλά και στο κοινοβουλευτικό προσκήνιο ο…. Καιάδας;

Σε ρωτώ μικρέ Αλεξάκη και περιμένω απάντηση.Τι είπες; Το μνημόνιο; Αύριο πρωΐ-πρωΐ με τον κηδεμόνα σου.

Στα πλαίσια αυτά όμως, η ιδέα του κοινωνικού κράτους  που το προοδευτικό ιστορικό ρεύμα της σοσιαλδημοκρατίας ανέδειξε, στρεβλώθηκε και αυτή.

Γιατί το εργαλείο της αναδιανομής που χρησιμοποίησε η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία λειτούργησε στην made in Greece εκδοχή της με τον στρεβλό τρόπο που τα πολιτικά κόμματα της μεταπολίτευσης το χρησιμοποίησαν εκφράζοντας όμως την κυρίαρχη αντίληψη και της κοινωνίας. Κριτήριο της αναδιανομής, όπως πάντα, από την εποχή δηλαδή του Καποδίστρια, παρέμεινε η πίεση που μπορούσαν να ασκήσουν τα επί μέρους συμφέροντα ομάδων και όχι η συνδρομή προς όσους πολίτες είχαν μεγαλύτερη ανάγκη του κοινωνικού κράτους:

*Τα επιδόματα ανεργίας, η και οι επιδοτήσεις της εργασίας ήταν πενιχρά, αλλά ο μηχανοδηγός του ΟΣΕ έπαιρνε πολύ περισσότερα λεφτά από τον κάθε άλλον Ευρωπαίο συνάδελφό του. Κι αν πεις για κάποιον κρατικό σχεδιασμό για βιώσιμες θέσεις εργασίας, ούτε λόγος να γίνεται.

Η αποτυχία των πολιτικών ελίτ εκφράζεται ακριβώς στην αδυναμία τους να εκσυγχρονίσουν το μεταπολιτευτικό κράτος δίνοντάς του νεωτερικά χαρακτηριστικά.

και θα ήταν πολύ χρήσιμο να μελετήσουμε την αρνητική συμβολή και της Πανεπιστημιακής διανόησης σ’ αυτήν την εξέλιξη τόσο ως προσχώρησή της στην λογική των συντεχνιών συμφερόντων, όσο και στην εξ αυτής αδυναμία της να παράσχει στο κράτος στελέχη που θα βοηθούσαν στον εκσυγχρονισμό του.

Το ΠΑΣΟΚ ως εντελώς ελληνική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας αποφάσισε και έφερε εις πέρας τη μεγαλύτερη αύξηση των χαμηλών εισοδημάτων μεταπολεμικά, αλλά με κατακόρυφη αύξηση του εξωτερικού δανεισμού του κράτους και όχι με αναδιανεμητικά κριτήρια. Τα διαλείμματα της δεξιάς διακυβέρνησης φέρθηκαν στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας μας με τον ίδιο ακριβώς made in Greece «σοσιαλδημοκρατικό» τρόπο.

Ένας αριστερόστροφος οικονομικός βολονταρισμός στις αποφάσεις των μη αριστερών μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων διέψευσε τη γνωστή Μαρξική ρήση, αφού ξεκίνησε ως φάρσα τιμαριθμικής αναπροσαρμογής με δανεικά και φόρους και εξελίχθηκε στις μέρες μας ως τραγωδία κρατικής χρεοκοπίας.

Απ’ αυτήν την άποψη είναι αδικαιολόγητα άστοχη η επιμονή μικρού αριθμού αξιόλογων διανοουμένων του κεντροαριστερού χώρου να χειρίζονται την έννοια της αναδιανομής ως δήθεν «κόκκινη γραμμή της κεντροαριστεράς προς την συντήρηση»

Έχουν ανάγκη πιστοποιητικών παλαιοκομματικής αριστεροσύνης ή στ’ αλήθεια δεν καταλαβαίνουν ότι καμία τέτοια κόκκινη γραμμή δεν υπάρχει όταν στα ταμεία δεν υπάρχει σάλιο προς αναδιανομή;

Να τους το πούμε και αλλιώς;

Κάθε οικονομικά εύρωστη χώρα έχει την πολυτέλεια να θεωρεί τα πάντα πολιτική.

Αλλά κάθε χρεοκοπημένη χώρα έχει την υποχρέωση να βλέπει τα πάντα ως οικονομία.

Ο πακτωλός ρευστότητας  από την ένταξή μας στο ΕΥΡΩ, ενίσχυσε όλες τις παραπάνω στρεβλώσεις και κατέδειξε το τεράστιο πρόβλημα ανυπαρξίας ελέγχου της ροής χρήματος από και πρός το κράτος. Στο σημείο αυτό θα συμπλήρωνα (νομίζω) τον Κο Μπένο ότι ο έλεγχος των χρηματικών ροών δεν είχε και δεν έχει να κάνει τόσο με την νομιμότητα όσο με την σκοπιμότητά τους.

*Η καταλήστευση των χρημάτων των φορολογουμένων έχει τρείς  πυλώνες που μόνο οι δύο πρώτοι έχουν να κάνουν με την νομιμότητα.

Ο πρώτος είναι η φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή, αφού το μεν «κορόιδο» πληρώνει για να γίνει η Αττική οδός, το δε «αλάνι» έρχεται να την χρησιμοποιήσει με το Καγιέν-Καγιέν και δήλωση μηδέν.

Ο δεύτερος είναι η διαφθορά ως ποινικό έγκλημα τύπου Τσοχατζόπουλου επεκτεινόμενο με πολλαπλές αποδείξεις (ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια) μέχρι τους κλητήρες του χρηστού αλλά όχι και χρηστικού δημοσίου μας.

Ο τρίτος και μάλλον ο μεγαλύτερος είναι η κατασπατάληση χρημάτων με νόμιμες διαδικασίες αλλά χωρίς κανέναν έλεγχο σκοπιμότητας, προτεραιότητας, ένταξης σε κάποιο ευρύτερο βιώσιμο αναπτυξιακό και περιβαλλοντικό όραμα.

*Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από το ΑΣΕΠ:

Που λόγω ανυπαρξίας ελέγχου σκοπιμότητας των προσλήψεων στο Δημόσιο, κατάφερε απλώς να μεταθέσει το πρόβλημα από τον περιοδεύοντα τοπικό  Μαυρογιαλούρο του προσωπικού ρουσφετιού, στο μαζικό κομματικό ρουσφέτι των κλαδικών, που αποσάθρωσε «ύπουλα» τον ιδιωτικό τομέα, φορτώνοντάς τον από το 1980 και μετά με απίστευτους φόρους για να συντηρήσει τις νόμιμες προσλήψεις με ΑΣΕΠ, εκατοντάδων χιλιάδων πελατών σε κάθε βαθμίδα της κρατικής διοίκησης για να μην ξεχνιόμαστε Κε Δήμαρχε!

*Αλλά και τα ΚΕΠ ως προσωπικό επίτευγμα του Κου Μπένου είναι αντίστοιχο παράδειγμα, αφού εδώ και χρόνια εκδηλώνεται μία λυσσώδης αντίδραση από τις συντεχνίες του δημοσίου στο να γίνουν αυτά όπως αναφέρει στο άρθρο του «…το μοναδικό σημείο επαφής των πολιτών με το κράτος, δηλαδή υποκαταστήματα του κράτους για τα διοικητικά προϊόντα, όπως ακριβώς λειτουργούν τα υποκαταστήματα των τραπεζών για τα οικονομικά προϊόντα».                                                                         Μα πώς να γίνει αυτό σύντροφε εν κεντροαριστερά, αφού αν γινόταν θα φαινόταν ανάγλυφα πόσους πληρώνουμε χωρίς να χρειάζονται;

*Κι αν πεις για πολλά από τα έργα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η ίδια η επινόησή τους μα και ο τρόπος και οι μέθοδοι υπερκοστολόγησης «για να μείνει κάτι και για μας» έχει αναχθεί σε επιστήμη. Η καταλήστευση των κρατικών χρηματικών ροών με πλήρη διαφάνεια και νομιμότητα, με το γνωστό «κολόκουρο»  συνεχίζει στην Τ.Α. να υπάρχει απτόητο κι ανέγγιχτο.

Δεν έχει αλλάξει τίποτα αγαπητοί φίλοι στις μεθόδους και στα κριτήρια των κρατικών χρηματικών ροών.

Απλώς τα λεφτά είναι πολύ λιγότερα.

Τι πρέπει να γίνει;

Εξονυχιστικός αλλά γρήγορος και αντιγραφειοκρατικός (πραγματικός δηλαδή και όχι στα χαρτιά) έλεγχος νομιμότητας και αντίστοιχος έλεγχος σκοπιμότητας.

Όχι βέβαια με τον τρόπο που υπήρχε ο έλεγχος σκοπιμότητας παλιότερα για κάθε απόφαση της πολιτικής πυραμίδας από ένα φοβισμένο και ταυτόχρονα αυταρχικό πατερναλιστικό κράτος των «νικητών».

Ο έλεγχος τελικά των χρηματικών ροών από το κεντρικό κράτος προς ιδιώτες και προς όλες τις βαθμίδες της κατώτερης Αυτοδιοίκησης ή θα είναι δημοκρατικός λαϊκός έλεγχος κληρωτών σταθερής διάρκειας ή δεν θα υπάρξει.

Ο ιδιωτικός πιστοποιημένος τομέας μπορεί να βοηθήσει αποτελεσματικότατα.

*Οι Πρυτάνεις των ΑΕΙ για παράδειγμα θα έπρεπε να έχουν οι ίδιοι καθιερώσει τον ετήσιο έλεγχο των οικονομικών τους πράξεων από ορκωτούς λογιστές και όχι υποκριτικά να κραυγάζουν ότι αυτός ο έλεγχος καταργεί το Αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ. Ποιος είπε και που είναι γραμμένο ότι το οποιοδήποτε αυτοδιοίκητο σημαίνει ανυπαρξία λογοδοσίας στην κοινωνία των πολιτών;

Αλλά μιλώντας για Πρυτάνεις είναι κατανοητό ότι αναφερόμαστε στον θεσμό και όχι στον Κο Πελεγρίνη. Ούτε καν στον Κο Μυλόπουλο που ξαφνικά με προχτεσινή του ανακοίνωση μας προέκυψε πρωτομάστορας της συναίνεσης και της καταλαγής!

Σα δεν ντρεπόμαστε!

Όσο για τον έλεγχο των χρηματικών ροών προς το κράτος, πέρα από τα αυτονόητα σχετικά με τη φοροδιαφυγή υπάρχει ένα ταμπού που χρειάζεται να ξεπεραστεί. Είναι ο έλεγχος της τραπεζικής λειτουργίας που στις σημερινές συνθήκες ανακεφαλαιοποίησής  τους από το Δημόσιο, σημαίνει άμεση μείωση των επιτοκίων δανεισμού, ενίσχυση της ρευστότητας της αγοράς με ταυτόχρονο έλεγχο και αξιολόγησή της.Οι Ελληνικές τράπεζες και οι Έλληνες τραπεζίτες θα πρέπει επιτέλους να μάθουν ότι όπως σε κάθε επιχείρηση τα λάθη επιτρέπονται αλλά πληρώνονται.

Αν η Πολιτεία δεν προηγηθεί και με δημοκρατική τόλμη να  αποδείξει ότι εμπιστεύεται τον Πολίτη ας μην περιμένει κανείς ότι ο έλληνας πολίτης θα εμπιστευτεί την Πολιτεία.

Με ποιους θα γίνουν αυτά;

Απ’ όλα τα δημοκρατικά κόμματα, άσχετα αν θα συμμετέχουν στην κυβέρνηση.

Περιβάλλον διαλόγου και συναίνεσης είναι ο απαραίτητος «ξενιστής» που πάνω του μπορεί να ευδοκιμήσει η αλλαγή ατζέντας και παραδείγματος.

Εμείς  ξεκινήσαμε από τη Θεσσαλονίκη και σήμερα σας περιμένουμε στο «Ακροπόλ» στην Αθήνα.

Να είστε όλοι καλά.