Πριν καν προλάβει να καθαριστεί η μοκέτα του ΑΚΡΟΠΟΛ οι ερωτήσεις προς τους «58» έπεφταν βροχή. Κοινός τους τόπος «Πού είναι οι θέσεις σας, ο προγραμματικός σας λόγος; Γιατί δεν μας λέτε και εσείς για «Εθνική στρατηγική», «Κράτος δικαίου», «Κοινωνική δικαιοσύνη» κ.λπ. Με άλλα λόγια, γιατί δεν «τοποθετήστε», κατά την πολιτική αργκό, με τέτοιες συναισθηματικές αοριστολογίες, που το μεταπολιτευτικό ιδίωμα της αρλουμπολογίας έθισε τα αυτιά και το μυαλό μας. Το πρώτο που εύχομαι να αποφύγουν οι «58» είναι αυτό ακριβώς. Να μην επαναλάβουν αυτή την ταφόπλακα του ξύλινου πολιτικού λόγου που πλην των άλλων δεινών οδήγησε τους νέους να βρίσκουν οξυγόνο στην προγλωσσική διάλεκτο των sms και τις εξυπνάδες του twitter. 

Μα καλά, δεν χρειάζονται θέσεις; Θέσεις βέβαια χρειάζονται. Όχι όμως μια ακόμα γενικόλογη επίκληση «εννοιών», «οραμάτων» και «κοινωνικής αφήγησης». Οι «58» θα προσφέρουν εάν καταφέρουν να μιλήσουν σαν άνθρωποι, συγκεκριμένα, και όχι σαν Μαυρογυαλούροι του ’85. Υποσχέσεις σε όλους, εκθέσεις ιδεών ηθικοπλαστικού ή επαναστατικού χαρακτήρα τις έχουν ήδη καπαρώσει άλλοι. 

Ένα παράδειγμα. Δεν ωφελεί να μιλήσουν για «ευθύνες του πολιτικού συστήματος». Χρειάζεται να πουν ποιες είναι αυτές και ποια είναι η συμμετοχή των σημερινών κομμάτων και της Δεξιάς και της Αριστεράς σε αυτές. Με ονόματα. 

Να πουν καθαρά ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν δυνάμεις και στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση που λειτουργούν με πελάτες, όμηροι συντεχνιών και μειοψηφιών που αγωνίζονται να διατηρήσουν όσα αμφότεροι τους χάρισαν τόσα χρόνια από τα δανεικά. 

Να πουν ότι Δεξιά και Αριστερά χαϊδεύουν ακόμη, άλλος πιο απαλά και άλλος σκληρότερα, ένα τέρας κράτος-αφέντη φωνάζοντας την ίδια ώρα συνθήματα κατά ενός αόρατου «νεοφιλελευθερισμού» στη χώρα όπου για χρόνια θριάμβευσε ο απόλυτος, σχεδόν σοβιετικός, κρατισμός. 

Να πουν ότι Αριστερά και Δεξιά μας έμαθαν να φοβόμαστε τη δική μας πρωτοβουλία και να περιμένουμε από τον «μπαμπά» κράτος να φροντίσει τα ανώριμα «παιδιά» του. 

Δεν έχουμε ανάγκη από άλλες κενολογίες για «Εθνικά Σχέδια Ανασυγκρότησης» και «Ευθύνες της τρόικας». Πριν γίνουν συγκεκριμένα, κάποιος χρωστάει να πει την αλήθεια. Ότι δηλ. μόνοι μας τα κάναμε μαντάρα και θα περάσουν χρόνια για να βγούμε ξανά στο φως. Θα είναι χρόνια δύσκολα που θα τελειώσουν μόνο εάν γίνουμε δημιουργικοί με παραγωγικές και εξαγωγικές επενδύσεις. 

Να πει και την υπόλοιπη αλήθεια, ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη μείωση κράτους, δαπανών, συντάξεων, μισθών και ότι με 1.500.000 άνεργους είναι άμεση ανάγκη να διοχετευθούν σε αυτούς οι πόροι και όχι να πληρώνουμε ακόμα υπαλλήλους σε «Ινστιτούτα Αμυντικών Αναλύσεων, Διεθνούς και Αλλοδαπού Δικαίου, Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων, Αιγαίου και Δικαίου της Θάλασσας». 

Στη δύσκολη αυτή περίοδο δεν έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάμε «ποιος προτείνει την τάδε λύση» π.χ. για το ασφαλιστικό, αλλά εάν η πρότασή του είναι χρήσιμη, όχι ευχάριστη. Να πει ακόμα με ειλικρίνεια ότι για τις δικές μας γενιές σίγουρα δεν θα είναι ευχάριστη, θα είναι όμως για τα παιδιά μας που τώρα μπαίνουν στην παραγωγή και δεν φταίνε σε τίποτα για το χάλι που τους κληρονομεί η γενιά μας. 

Αντί για άλλο ένα δήθεν πατριωτικό κήρυγμα για «προστασία των κεκτημένων», «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας» και «σκληρές διαπραγματεύσεις με τους τοκογλύφους», να πει αυτό που δεν θ’ αρέσει. Ότι δηλ. στην Ελλάδα δεν θέλουμε να υπάρχουν δύο κατηγορίες εργαζομένων, αυτοί του ιδιωτικού τομέα, οι αναλώσιμοι, και οι άλλοι του δημόσιου που βρέξει χιονίσει θα πρέπει να προστατευθούν. Και ας ξεφωνίσουν πολιτικοί, κόμματα, συνδικαλιστές και δημοσιογράφοι. Και ας μην «τσιμπήσει» η κίνηση ένα ακόμη κάτι τις στη δημοσκόπηση. 

Κάποιος πρέπει να τολμήσει να πει ότι η χώρα χρεοκόπησε εξαιτίας του κράτους που όλοι μαζί στήσαμε και ξόδευε 24 δις παραπάνω από όσα είχε. Πλήρωνε τον δημόσιο τομέα και τους εργολάβους τους από χρήματα που δεν ήταν δικά μας και κανείς πια δεν μας δανείζει. Και ότι ναι, χάρη στη βοήθεια των Ευρωπαίων παίρνουμε μια παράταση ζωής μπας και μπορέσουμε μια ημέρα να τα μειώσουμε και να μη χρειαζόμαστε τα δανεικά τους για να συντηρηθούμε. 

Την ώρα που πλησιάζουν οι ευρωεκλογές και οι Ουκρανοί κάνουνε σκόνη το άγαλμα του Λένιν για να συνδεθούν με το ευρώ, εδώ ακούγονται προτάσεις για τα «1000 αδρανοποιημένα μας εργοστάσια που το συνδικαλιστικό κίνημα θα αυτοδιαχειριστεί». Εν έτη 2013 παρακολουθούμε σε αργή κίνηση το μετέωρο βήμα από τον Στάλιν στον Τίτο. 

Είναι άραγε ώρα για ενδοσκόπηση του τι ακριβώς σημαίνει για τον καθένα μας «κεντροαριστερά», «φιλελευθερισμός», «σοσιαλδημοκρατία»; Ή είναι ώρα να πούμε επιτέλους ότι με κάτι τέτοιες απόψεις αριστερής προέλευσης και εφαρμογής τους από τη δεξιά και οι δυο ξεπάτωσαν την παραγωγή της χώρας και πότισαν την κοινωνία μας με την ιδέα ότι δουλέψεις ή όχι τον μισθό θα σ’ τον φέρει έτσι κι αλλιώς ο πελαργός; Η γενιά μου έχει τεράστια ευθύνη. Δασκάλεψε στρατιές νέων με τέτοιες ανοησίες. Εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι για το ότι νέοι άνθρωποι ακούνε σήμερα χωρίς να αντιδρούν ότι «η αποπληρωμή του χρέους θα συνοδεύεται από ρήτρα ανάπτυξης με παράλληλο μορατόριουμ στις μεταρρυθμίσεις». Ότι δηλαδή οι μεταρρυθμίσεις είναι κάτι σαν επιδόρπιο, όχι προϋπόθεση για την ανάπτυξη αλλά αποτέλεσμά της. Οπότε δικαίως αναρωτιούνται μετά, αφού μπορούμε να έχουμε ανάπτυξη και χωρίς μεταρρυθμίσεις γιατί να ταλαιπωρούμαστε με αυτές; 

Δάσκαλοι και μαθητές έχουμε όλοι μαζί μείνει μετεξεταστέοι στο Δημοτικό! Μερικοί μάλιστα στο νηπιαγωγείο. Το μάθημα της επόμενης ημέρας που όλοι έχουμε να εξεταστούμε είναι αυτό της ΛΟΓΙΚΗΣ. Της κοινής λογικής. Σε αυτό έχουν να εξεταστούν και οι «58» και όσοι πρόθυμοι θελήσουν να τους πλαισιώσουν.