1) Στην τελευταία συνάντησή μας ο Χρήστος Ροζάκης και άλλοι τόνισαν πως χρειάζεται να προτείνουμε στον κόσμο κάτι ΝΕΟ, κάτι που θα μας διαφοροποιήσει από αυτά που ακούμε από τα κόμματα, την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. Αν διαλέξουμε θέματα όπως την ορθολογικοποίηση τη δημόσιας διοίκησης, τη στροφή της οικονομίας προς τις νέες τεχνολογίες ή τις αναγκαίες αλλαγές στην παιδεία και υγεία – αυτά είναι όντως βασικά θέματα, αλλά σ’ αυτούς τους χώρους έχουν ήδη διατυπωθεί διάφορες προτάσεις (μερικές απ’ αυτές αρκετά σοβαρές).

2) Ο χώρος που παραμένει σχετικά ανεξερεύνητος είναι πώς αλλάζεις την κυρίαρχη κομματική και πολιτική κουλτούρα που είναι μια βασική πηγή της ελληνικής κακοδαιμονίας. Πιο συγκεκριμένα, πώς αλλάζεις τον έντονα συντεχνιακό χαρακτήρα του κομματικοκρατικού κατεστημένου. Το τελευταίο αποτελεί μια τεράστια συντεχνία (από βουλευτές, υπουργούς, ανώτατους διοικητικούς υπαλλήλους, υψηλά ιστάμενα κομματικά στελέχη κτλ.) που σε μια σειρά από θέματα προωθούν αποτελεσματικά προνόμια που κακώς απολαμβάνουν. Περιπτώσεις όπως τα μαύρα κομματικά ταμεία, οι κρατικοί (μη) έλεγχοι των δημόσιων έργων, οι απολαβές των βουλευτών και αυτών που πελατειακά διορίζουν στη γραφειοκρατία της βουλής, οι νόμοι που προστατεύουν τις πολιτικές ελίτ από διάφορες παράνομες πράξεις, το θέατρο των εξεταστικών επιτροπών όπου οι βουλευτές εξετάζουν βουλευτές (δηλαδή «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει»), η συστηματική ατιμωρησία πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων που εμπλέκονται σε υποθέσεις δωροδοκίας – σ’ όλες αυτές και σε πολλές άλλες περιπτώσεις το κομματικοκρατικό σύστημα αντιστέκεται σε κάθε εξωτερικό έλεγχο με μεγάλη επιτυχία. Όχι μόνο προστατεύει τα συμφέροντά του αλλά και κατορθώνει να διεισδύσει και να κομματικοποιήσει κατά συστηματικό τρόπο όλους τους θεσμούς, από το πανεπιστήμιο και την παιδεία πιο γενικά μέχρι τα ΜΜΕ και τα επαγγέλματα.

3) Πώς αλλάζει αυτή η απαράδεκτη κατάσταση; Σίγουρα όχι μόνο από «μέσα», δηλαδή από κυβερνήσεις που είναι μέρος του προβλήματος. Θ’ αλλάξει μόνο αν υπάρξει μια νέα ισορροπία δύναμης μεταξύ του κομματικοκρατικού συστήματος και της κοινωνίας. Θ’ αλλάξει μόνο αν νέες πολιτικές δυνάμεις αποφασίσουν να δώσουν πολύ πιο διευρυμένες εξουσίες ελέγχου σε πραγματικά ανεξάρτητες από το κομματικοκρατικό σύστημα αρχές – αρχές που δυστυχώς σπανίζουν στη χώρα μας. Αρχές που να λειτουργούν ως ανάχωμα στην κομματικοκρατική συντεχνία και στην ασυδοσία των μη ελεγχόμενων αγορών. Είμαι σίγουρος πως μια τέτοια πρόταση θα είναι νέα και ελκυστική στην πλειοψηφία των πολιτών σε μια συγκυρία όπου τα κόμματα είναι πλήρως αποξενωμένα.

By admin

4 thoughts on “ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ, Νίκος Μουζέλης, 3/12/2013”
  1. Διάβασα με προσοχή το κείμενό σας. Σωστές οι διαπιστώσεις σας. Όμως σταματάτε εκεί. Εκεί σταματάν και οι περισσότεροι. Το πραγματικό έλλειμμα στο δημόσιο διάλογο είναι οι προτάσεις! Τι εννοώ; Περιμένω από τη Πρωτοβουλία να εκφράσει τρόπους για να σταματήσει ή να μειωθεί εν μέρει αυτό το “ρουσφετολογικό” πλαίσιο που ασκείται η πολιτική. Ίσως αν σταματούσε ο θεσμός των γραφείων των βουλευτών όπου ακόμα συνωστίζονται ταλαίπωροι πολίτες. Ίσως αν ο τρόπος εκλογής τους έδινε αντιπροσωπευτικότερα αποτελέσματα. Ίσως… ίσως… Όλοι όσοι δεν κρεμόμαστε από τα κομματικά μανταλάκια αυτό περιμένουμε… και δεν το ακούμε κ.Καθηγητά

  2. Γιατί το κουράζετε; Υπάρχει αυτή η αρχή, είναι μάλιστα εξουσία! Η Δικαστική. Εκτός αν θέλετε να έχετε λόγο στη σύσταση και σύνθεση των νέων αρχών…

  3. Καλησπέρα σας.

    Διάβασα και εγώ προσεκτικά τις διαπιστώσεις του σχολίου σας κ.Μουζέλη.
    Συμφωνώ καταρχήν με αυτές, αλλά θεωρώ ότι η ίδια η “αρχιτεκτονική”¨του σχολίου, έχει ένα κύριο δομικό λάθος : προσπαθεί “πατερναλιστικά” πολιτικοκοινωνικά ο κ.Μουζέλης & ο κ.Ροζάκης να ορίσουν-κατευθύνουν – ακόμα και με σωστές προτάσεις – τις νέες κοινωνικές δυναμικές που έχουν αναπτυχθεί….
    Η πρόταση “Θ’ αλλάξει μόνο αν νέες πολιτικές δυνάμεις αποφασίσουν να δώσουν πολύ πιο διευρυμένες εξουσίες ελέγχου σε πραγματικά ανεξάρτητες από το κομματικοκρατικό σύστημα αρχές”….αποδεικνύει τον ισχυρισμό μου(δηλαδή δεν καταλαβαίνω αν δεν αποφασίσουν τι θα γίνει…αυτές οι αρχές δεν υπάρχουν ήδη , δεν αναπτύσσονται, δεν τις “βλέπουν”;)
    Είναι ακριβώς αυτή προσπάθεια “ποδηγέτησης” της αλλαγής που αποτελεί αντίφαση μεταξύ πολιτικού αίτιου και αιτιατού , θεωρώντας προσωπικά ότι είναι καταδικασμένη.
    Γιατί απλά, χρειάζεται να ρίξουμε μία ματιά γύρω μας και να καταλάβουμε ότι ναι, υπάρχουν αυτές οι ανεξάρτητες κοινωνικές δυναμικές σε πολλά πεδία (απο τον κοινωνικό ακτιβισμό μέχριτην ελεύθερη επιχειρηματικότητα)που παίρνουν ήδη τον δρόμο τους και στην Ελλάδα.
    Ο καταλύτης :Η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία τα τελευταία 30 χρόνια και οι νέες τεχνολογίες τα τελευταία 10 χρόνια(εννοώ Internet-social)που δεν αλλάζουν μονο τον τρόπο δράσης(αμεσότητα-εμπλοκή-ταχύτητα-πρωτοβουλία) , αλλά αργά πλην σταθερά , και τον τρόπο σκέψης.
    Η διαφορά : ο Πολίτης έχει πια μία “δύναμη”που ποτέ πριν ιστορικά δεν υπήρχε…
    Εχει αρχίσει να την ανακαλύπτει λοιπόν, με 2 πρώτα αποτελέσματα : τις “βρεφικές” έως “άτσαλες” εκφράσεις της (απουσία οργάνωσης-ατομισμός)και την αποδόμηση-απαξίωση-άρνηση όλων εκείνων των δομών που τον ενέτασσαν σε μία ομάδα(μη λαμβάνοντας υπόψιν κρίσιμα χαρακτηρισιτκά της ανθρώπινης φύσης όπως σεβασμός-επιλογή κ.α).
    Συμπέρασμα(ένα 1ο):Η καλύτερη πρόταση-αποστολή στις παραπάνω διαπιστώσεις(δηλαδή τι θα μπορούσε να σημαίνει μία διαφορετική αντιμετώπιση-διαφοροποίηση στον ξύλινο λόγο-στείρα πράξη των πολιτικών σχηματισμών), είναι να αφήσουμε τις δυναμικές αυτές να εξελιχθούν όσο το δυνατόν πιο ελεύθερα και ανεμπόδιστα (κρατώντας βέβαια σημεία αναφοράς-κοινωνικές-πολιτισμικές αξίες), ώστε να δημιουργήσουν το νέο “παράδειγμα απο κάτω”…, γιατί το φαινόμενο είναι σε εξέλιξη!
    Το επ.αντικείμενό μου(Επικοινωνία), μου δείχνει ότι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε τέτοιες δυναμικές(ομάδες-ηλικίες) είναι να προσπαθήσεις (έστω και με αγαθές προθέσεις) να τις “καπελώσεις”,είναι σίγουρο ότι(τουλάχιστον απο τις ηλικίες 15-45 ετών)έχεις απορριφθεί!
    Αντίθετα,αν συμβεί το αντίθετο(επιλέγω να διευκολύνω-αφήσω-ελευθερώσω το/τα πεδίο/α δράσης), θα εκτιμηθεί και μάλιστα γρήγορα με μεγάλη αποδοχή για αυτόν που θα το προτάξει-επικοινωνήσει-πράξει.
    Αυτο είναι, κατά την γνώμη μου, το “διακύβευμα”(ή κύριο μέρος του) της εποχής. Μίας εποχής που όλο και περισσότερο θα λειτουργεί με την λέξη-πρόθεση “με” τον Πολίτη και όχι “στον” Πολίτη…

    Υ.Γ. Χωρίς να θέλω να ειρωνευθώ(ούτε να υπονοήσω κάτι), όταν μάλιστα εκτιμώ βαθύτατα τον κ.Μουζέλη και τον κ.Ροζάκη (αλλά και αρκετά ακόμα άτομα απο την Πρωτοβουλία), άλλωστε για αυτό “παρακολουθώ” και “αφουγκράζομαι” τέτοιες κινήσεις, θα τελείωνα -ευχαριστώντας σας για την φιλοξενία – με ένα γνωστό (και λίγο τροποποιημένο απο μένα) αγγλοσαξωνικό ρητό : “It’s very difficult,if not impossible, to teach old dogs new tricks”!.

    Δημήτρης Ιωαννίδης

    Σύμβουλος Επικοινωνίας

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.