Υπάρχουν ορισμένες δυσάρεστες αλήθειες για την «κεντροαριστερά» και την πρωτοβουλία των 58 εραστών της:Η πρωτοβουλία βασικά άνοιξε μιαν ομπρέλα, κάτω από την οποία όμως δεν φαίνεται να θέλει να μπει κανείς: η ΔΗΜΑΡ αρνήθηκε, με μεγάλη πλειοψηφία όπως απέδειξε το συνέδριό της· η Δράση αρνήθηκε κι εκείνη· οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν το συζήτησαν καν. Όσο για το ΠΑΣΟΚ, θα ήταν καλά νέα πως αποδέχεται την πρωτοβουλία «χωρίς όρους και προϋποθέσεις», αν δεν υπήρχαν τα κακά νέα πως αυτή τη στιγμή είναι πολύ απασχολημένο με το να αυτοκαταστρέφεται.

 
Με άλλα λόγια: με εξαντλημένο ήδη το 1/5 του ζωτικού χρόνου ως τις ευρωεκλογές, η έκκληση των 58 έχει ουσιαστικά πέσει στο κενό -αν και πιτσίλισε λιγάκι εδώ κι εκεί. Φταίει άραγε γι’ αυτό η αμυντικογενής φιλοσοφία των 58; Η πρωτοβουλία έθεσε στο τραπέζι του κονιορτοποιημένου χώρου ένα σοβαρό επιχείρημα: το να χάσεις παίρνοντας 15-20% είναι ποιοτικά καλύτερο από τα να χάσεις παίρνοντας 5-10% (και μάλιστα κομμένο σε ασσόδυα και τριπλές στο σενάριο καταστροφής).
 
Υπάρχει όμως πάντοτε κι άλλο ενδεχόμενο: η συγκυρία να ευνοεί μάλλον μια τρελή εξόρμηση προς τον ουρανό, παρά μια καλοζυγισμένη συμπαράταξη όλων των εχεφρόνων του χώρου. Είναι πολύ πιθανό οι άνθρωποι που στα είκοσί τους έπιναν νερό στην -επίσης αμυντικογενή- ΕΑΔΕ1, στα εξήντα τους να διαβάζουμε –ξανά- λάθος την εποχή.
 
Υπάρχει και μια άλλη αντίφαση: όσο φαρδαίνει η πρωτοβουλία των 58 στην Ελλάδα, τόσο στενεύει στην Ευρώπη. Είναι κάπως άτοπο μια πρωτοβουλία που επιθυμεί να συγκλίνουν ενόψει ευρωεκλογών στην ίδια κοίτη η σοσιαλδημοκρατία, η ανανεωτική αριστερά, ο φιλελευθερισμός και η πολιτική οικολογία, να προεξοφλεί ταυτόχρονα πως αποτελεί μια ελληνική SFIO, το «ελληνικό τμήμα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος».
 
Σαν πολύ εύκολα σβήστηκαν από το χάρτη η Φιλελεύθερη Ομάδα και το Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα. Υποψιάζεται κανείς πως πολλοί στην πρωτοβουλία δεν θέλουν μεν να είναι ΠΑΣΟΚ-συνεργαζόμενοι, δεν θέλουν να είναι ΔΗΜΑΡ-συνεργαζόμενοι, αλλά θα ήταν πανευτυχείς αν ήταν ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-συνεργαζόμενοι!
 
Πώς μπορεί να διασωθεί η Πρωτοβουλία των 58; Στο σημείο που βρισκόμαστε, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Το κάλεσμα στη βάση της παράταξης, που εν υπνώσει υπήρχε στη διακήρυξη, οφείλει να γίνει ο πυρήνας των επόμενων πρωτοβουλιών μας: χρειάζεται μια μεγάλη απεύθυνση στην άμεση δημοκρατία. Η προκήρυξη μιας μαζικής διαδικασίας στην οποία τα εκατομμύρια των ανθρώπων του χώρου θα επιλέξουν ποιους θέλουν να τους  εκπροσωπούν στην ευρωβουλή. Εκπροσώπους που μπορεί να είναι Σοσιαλιστές (πασοκικής ή κουβελικής κοπής), Πράσινοι ή Φιλελεύθεροι. Εκπροσώπους που να διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών ως διακριτές πολιτικές και ως ανόμοια προγραμματικά και ιδεολογικά ρεύματα.
 
Ο μόνος τρόπος να συμπαρασυρθούν τα κομματικά μαγαζιά στην ομπρέλα που ανοίξαμε οι 58 είναι να φυσήξει στο χώρο ο ανεμοστρόβιλος της μαζικής λαϊκής συμμετοχής. Αυτό βέβαια είναι επικίνδυνο για τις κομματικές καμαρίλες. Διότι ενδέχεται ο κόσμος να κρίνει πως η συγκόλληση των παλαιμάχων του χώρου δεν είναι ακριβώς ό,τι χρειαζόμαστε. Μπορεί να κρίνει πως ήρθε η ώρα για γενική καθαριότητα, για επανεκκίνηση, για γύρισμα σελίδας. Έχει συμβεί κι άλλοτε αυτό: το 1909, το 1960, το 1974. Φεύ, αυτή η παράταξη σχεδόν πάντα έχτιζε τους καινούργιους ναούς της πάνω στα κόκαλα των παλιών της παπάδων.
 
1. Αυτό σημαίνει «εθνική αντιδικτατορική δημοκρατική ενότητα» και ήταν η «γραμμή» ενός μέρους του κομμουνιστικού κινήματος, του λεγόμενου ΚΚΕ (εσωτερικού) αμέσως μετά την Μεταπολίτευση. Με λίγα λόγια, αναζητούσε συγκλίσεις με όλες τις αντιδικτατορικές δυνάμεις (και τις δεξιές) και θεωρούσε μείζονα απειλή την επάνοδο της χούντας. Αργότερα πολλοί χαρακτήρισαν την στρατηγική αυτή ως εξόχως φοβική και κατώτερη των περιστάσεων.
 
2. Section Française de l’Internationale Ouvrière, Γαλλικό Τμήμα της Εργατικής Διεθνούς: πρόκειται για την πολιτική έκφραση των Γάλλων σοσιαλιστών ως το 1969. Μετά την άνοδο του Ντε Γκολ στην εξουσία ήταν ένα κόμμα εμφανώς παλιοκαιρισμένο και βαρετό. Σε τέτοιο βαθμό που ο Αντρέ Μαλρό, που υποστήριζε τον Ντε Γκολ, να πει πως «ανάμεσα σε μας και τους κομμουνιστές δεν υπάρχει πια σχεδόν τίποτα». Το «σχεδόν τίποτα» ήταν το SFIO