Στα παλαιά χρόνια, πολύ πριν γεννηθούμε, υπήρχε ένα πουλί που το έλεγαν Dodo. Ζούσε σε ένα νησί κάπου στον Ινδικό Ωκεανό και πουθενά αλλού. Το πουλάκι ήταν τεράστιο, ζύγιζε κιλά 20 και είχε ύψος 1 μ. Και ενώ είχε φτερά, αυτά είχαν ατροφήσει και δεν πέταγε. Και είχαν ατροφήσει, γιατί ενώ έφτασε στο νησί πετώντας, σταδιακά το DNA του προσαρμόστηκε στο γεγονός ότι το μέγεθος της νήσου ήταν τέτοιο που δεν χρειαζόταν τα φτερά του. Ούτε και το πέταγμά του.
Κάπου στα 1500 άρχισε ο εποικισμός από τους Πορτογάλους. Μέχρι τότε, δεν είχε έρθει σε επαφή με τους ανθρώπους και έτσι δεν είχε αναπτύξει αντανακλαστικά επιβίωσης. Δηλαδή δεν φοβόταν τον πεινασμένο Πορτογάλο, που βρήκε στο παχύ και δυσκίνητο πουλί έναν εύκολο στόχο. 200 χρόνια μετά, η Ανθρωπότητα γιόρτασε το ψήσιμο του τελευταίου πτηνού, κι έκτοτε έμεινε στις γκραβούρες της εποχής ως μουσειακό είδος για τους ορνιθολόγους, και σύμβολο για τους λιγοστούς οικολόγους. Σύμβολο της αδυναμίας του είδους Homo Sapiens να κατανοήσει ότι η αλόγιστη κατανάλωση των πόρων σε ένα πλανήτη-συμπαντικό νησί- οδηγεί στην εξάντλησή τους. Και παράδειγμα για το τι περιμένει άλλα είδη, όπως τα ψάρια –που τα λέγανε ιχθείς- . Τα ψάρια, παρά την διεθνώς αναγνωρισμένη προσπάθεια της Δαμανάκη-‘’εδώ ψάρια, εδώ ψάρια’’- φαίνεται ότι ακολουθούν το Dodo στην ακούραστη προσπάθεια της μηχανότρατας και άλλων μηχανοκίνητων εφευρέσεων.
Την τύχη του αφελούς πουλιού φαίνεται να έχει και η Ελληνική κεντροαριστερά στις επόμενες ευρωπαϊκές και εθνικές εκλογές. ¨Έχοντας πιστέψει αφελώς , ότι μπορεί να εφαρμόσει τα μέτρα που επιβάλλει το ΔΝΤ χωρίς συνέπειες για την εκλογική της δύναμη. Το Dodo της πολιτικής σκηνής μας, δεν είδε τι έπαθαν όσα κόμματα αναγκάστηκαν να επιβάλουν μέτρα λιτότητας τύπου ΔΝΤ (Washington Consensus) σε άλλες χώρες σε πτώχευση. Και έχοντας τραφεί όλα αυτά τα χρόνια με θηριώδη εκλογικά ποσοστά, δεν ανέπτυξε αντανακλαστικά επιβίωσης. Κι ήρθε ο αντιμνημονιακός ιστορικός υλισμός να το κατασπαράξει.
Όμως το ελληνικό Dodo και η εξαφάνισή του δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι εξαφανίστηκαν και όλοι οι ψηφοφόροι της κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας . Οι ψηφοφόροι αυτοί , που κυρίως εκφράστηκαν άλλοτε ως φιλελεύθεροι, άλλοτε ως κεντρώοι και άλλοτε ως Πασοκ, υπέστησαν εκατόμβη ως μικρομεσαίοι, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν και είναι οι μόνοι που μπορούν να δημιουργησουν θέσεις εργασίας. Και μοιάζει να μην έχουν πολιτική έκφραση. Και συνθλίβονται ανάμεσα σε άλλα είδη της ελληνικής πολιτικής πανίδας. Όμως υπάρχουν, και κάποια στιγμή θα εκφραστούν πολιτικά .
Για τις προσεχείς Ευρωεκλογές τα πράγματα είναι σκούρα. Και η ανάγκη για εκπροσώπησης της Ελλάδας στο δεύτερο ισχυρότερο πολιτικό ρεύμα του Ευρωκοινοβουλίου είναι εθνική ανάγκη και στοιχείο κρίσιμο για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Που κι αυτή κινδυνεύει από την αναμενόμενη επέλαση των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων, ή των δυνάμεων του μη υπαρκτού ευρωπαϊσμού.
Πιστεύω ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, αν δεν πετύχει το πείραμα π.χ. της ‘’Ελιάς’’ , δεν θα εκπροσωπηθεί η Ελλάδα στην σοσιαλιστική ομάδα. Η πόλωση και η εξέγερση απέναντι στους φόρους, την ανεργία και τα σκάνδαλα, οδηγούν πολλούς του χώρου του πολιτικού κέντρου στην αποχή. Και στον Σαμαρά.Το πώς μπορεί να αναστραφεί η πορεία αυτή, μας το έδειξαν τα αποτελέσματα στο Τεχνικό Επιμελητήριο. Θα μας το δείξουν μάλλον τα αποτελέσματα στις εκλογές των Νομικών και θα φανεί και σε όσους Δήμους Πασοκ, Δημαρ και συνεργαζόμενοι κατεβάσουν κοινούς υποψηφίους.
Αν οι προβλέψεις μου είναι σωστές-και σας προειδοποιώ ότι εκτός από την κρίση του 2009 όλες οι άλλες ήταν λάθος- τότε υπάρχει μία μόνη διέξοδος. Η Δημάρ και το Πασόκ να καταπιούν τις ενστάσεις τους, και οι ομάδες και άτομα τις πικρίες τους και να βρουν τρόπο να προσέλθουν ενωμένοι κάτω από την σκέπη του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αυτό θα είναι καλό για την χώρα γιατί έτσι θα υπάρχει η φωνή του Κέντρου σε ένα Κοινοβούλιο που θα είναι λίαν συναρπαστικό. Θα κάνει καλό στο Πασοκ για να βρει τον δρόμο του στις μετά μνημόνιο συνθήκες, αλλά και στη συμμετοχή του στις διαδικασίες αναθεώρησης της σοσιαλδημοκρατίας. Που διαφαίνονται να είναι καταιγιστικές, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στο Ιταλικό Δημοκρατικό Κόμμα, η συμμετοχή των Γερμανών στον μεγάλο Συνασπισμό κλπ. Θα κάνει καλό και στην Δημάρ που θα μπορέσει να κάνει πράξη το όραμα του ΚΚΕες και να περάσει την διαδικασία του Ευρωκομουνισμού και της κυβερνητικής αριστεράς.
Αν πάλι δεν συμβεί κάτι τέτοιο, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Αναπόφευκτα η μετά Dodo εποχή θα υπάρξει τα επόμενα χρόνια. Απλά θα έχει χαθεί μια ευκαιρία.
Και κυρίως δεν θα μπορέσουμε να συνεισφέρουμε στην μάχη με τις δυνάμεις της απομόνωσης και του αντιευρωπαϊσμού, που θα εξελιχθούν τα επόμενα χρόνια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στην Επιτροπή. Τα μέτωπα είναι ήδη γνωστά. Το Λαϊκό, το Φιλελεύθερο, το Σοσιαλιστικό και το Οικολογικό κόμμα, και παρά τις διαφορές τους ,θα αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις της ακροδεξιάς, των ευρωσκεπικιστικών και των μετακομμουνιστικών κομμάτων στην προσπάθειά τους να αποδομήσουν την Ευρωπαϊκή ενοποίηση , μοναδικό λιμάνι ασφάλειας εν μέσω της θύελλας της τρέχουσας κρίσης της παγκοσμιοποίησης.
