Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστοι μήνες από τη συγκρότηση της κίνησης των «58» και δε θα έπρεπε να ξεχνάμε τους λόγους που τη γέννησαν. Ας τους θυμηθούμε αδρά:



• Η χώρα χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο που θα την οδηγήσει στη μεταμνημονιακή εποχή. Το ελληνικό κομματικό σύστημα δείχνει ανεπαρκές να διαχειριστεί τη χρεωκοπία της χώρας και καθηλώνει την προσπάθεια ανασυγκρότησης.



• Η αναμόρφωση του κομματικού συστήματος είναι μέρος της εθνικής ανασυγκρότησης.



• Ένα σημαντικό τμήμα πολιτών που ενστερνίζονται τις παραπάνω θεμελιακές παραδοχές έχει μείνει χωρίς εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο ή στην καλύτερη περίπτωση υποεκπροσωπείται. Οι πολίτες αυτοί με σαφή φιλοευρωπαϊκό και δημοκρατικό αυτοπροσδιορισμό ζητούν να υπερβούν την κοινοβουλευτική τους μειονεξία στηρίζοντας μια ενωτική και ανανεωτική (σε ιδέες και πρόσωπα) πολιτική κίνηση.



Η συζήτηση που διεξάγεται στις τοπικές επιτροπές που απαρτίζονται από υποστηρικτές της κίνησης των 58, στο διαδίκτυο και στο σύνολο των πολιτικών κινήσεων που συνδράμουν την προσπάθεια μπορεί να είναι αποδοτικές αν έχουν ως γνώμονα τις κοινές αυτές παραδοχές μας. Δυστυχώς η σκόνη που σηκώνει ο μικροκομματικός τακτικισμός των τελευταίων ημερών θολώνει τους κοινούς μας στόχους.



Πώς θα προχωρήσουμε λοιπόν; Θα πάμε σε ένα σχήμα «Ελιάς» με διακριτές πολιτικές κινήσεις και κόμματα που θα συναπαρτίζουν το ευρωψηφοδέλτιο ή θα προκρίνουμε τη σύνθεση των κινήσεων σε ένα ενιαίο πολιτικό σώμα ; Θα πάμε στο πληθωριστικό ψηφοδέλτιο που επιβλήθηκε με τις περσόνες του παλαιοκομματικού και μιντιακού συστήματος στην πρώτη γραμμή ή θα επιλέξουμε προσωπικότητες, πολιτικές ή μη, με «καθαρό μητρώο» και έργο ; Θα αποπειραθώ να απαντήσω υπό το πρίσμα των αρχικών μας στόχων.



Καταρχήν από τα κόμματα του κοινοβουλίου στην κίνηση συμμετέχει μόνο το ΠΑΣΟΚ. Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε αλλά δεν πρέπει να του επιτρέψουμε να καταχραστεί την υπεροχή του σε χρήμα, δίκτυα, μηχανισμούς, προβολή και γνωστά πρόσωπα. Όχι γιατί έχουμε κάποιο μένος εναντίον του ή ζητάμε την αυτοδιάλυσή του αλλά γιατί οι μηχανισμοί (κομματική γραφειοκρατία, υπαλληλία, στελέχη του κομματικού σωλήνα αλλά και αρκετοί βουλευτές) που υπάρχουν μέσα στα κόμματα, και στο ΠΑΣΟΚ, είναι κατά τεκμήριο προϊόντα αναξιοκρατίας, ρουσφετιού και εξωθεσμικών δικτύων. Οι μηχανισμοί αυτοί αντιλαμβάνονται ότι ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας και αναμόρφωσης των κομμάτων δεν τους περιλαμβάνει, γιατί το μόνο που ξέρουν είναι να παράγουν πολιτικό παρασιτισμό και διαπλοκή. Η εθνική ανασυγκρότηση όμως περιλαμβάνει σαφώς πολιτικές προσωπικότητες του ΠΑΣΟΚ, ιστορικά του στελέχη με αξία και έργο. Οι ικανοί και σοβαροί αυτοί άνθρωποι, απαλλαγμένοι από τις πιέσεις των μηχανισμών, θα μπορέσουν να προσφέρουν πολύ περισσότερα και ταυτόχρονα θα αναβαπτίσουν την πολιτική τους απήχηση. Οι νίκες του Καμίνη και του Μπουτάρη κάτι διδάσκουν. Όσο οι μηχανισμοί καλύπτονται πίσω από το όνομα και το σχήμα του κόμματος επιβιώνουν. Η διακριτή παρουσία κόμματος στο ευρωψηφοδέλτιο τους ωφελεί. Θα πουλήσουν πάλι κομματικό πατριωτισμό και εκδούλευση. Αντιθέτως το ενωτικό ευρωψηφοδέλτιο προσωπικοτήτων τους αποδυναμώνει και ταυτόχρονα εξευγενίζει την πολιτική ζωή, αποκαθιστώντας σταδιακά τους δεσμούς των πολιτικών με την κοινωνία.



Ας πάμε στο επίπεδο των κινήσεων (ΑΜΕΚ, ΔΥΝΕΛ, Πρωτοβουλία Β, ανέστιοι φιλελεύθεροι κτλ). Θα πρέπει καταρχήν να παραδεχτούμε πως αυτοί οι δραστήριοι και χειραφετημένοι από κομματικές ηγεσίες άνθρωποι κράτησαν ζωντανές εστίες ιδεών και πυρήνες ενεργών πολιτών που ερμηνεύουν με κοινούς όρους την ελληνική κρίση. Αυτοί και οι κινήσεις τους είναι πολιτικοί εχθροί του λαϊκισμού, του εθνικισμού, του αντιδυτικισμού, του συντεχνιακού συνδικαλισμού, της κομματοκρατίας και υπέρμαχοι μεταρρυθμίσεων σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής. Κατάφεραν να οδηγήσουν συντεταγμένα τις κινήσεις μέχρι εδώ. Είναι το πρόπλασμα του νέου πολιτικού σώματος. Όμως δεν θα πρέπει να συμπεριφερθούν ως μικροί φεουδάρχες. Ο κατακερματισμός σε ένα πολιτικό σώμα όπως η Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη θα προκαλέσει δυσκινησία και φατριασμό. Όλοι καταφάσκουμε στην ερμηνεία της ελληνικής χρεωκοπίας, όλοι γνωρίζουμε την αιτιολογία της και την εικονογραφία της. Το μεγάλο ζητούμενο είναι η σύνθεση δυνάμεων, δράσης και προτάσεων για να χαράξουμε το εθνικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο. Στο επίπεδο αυτό τι θα μας προσφέρει το ανήκειν σε μια διακριτή κίνηση ; Για να αναζωπυρώσουμε τους «πολιτικούς τοπικισμούς» ή για να καθηλώσουμε την όποια μεταρρύθμιση ψάχνοντας το αριστερό ή φιλελεύθερο πρόσημό της ; Η τήξη όλων αυτών των κινήσεων μέσα στη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη για την παραγωγή ενός νέου κράματος είναι η πιο συνετή επιλογή.



Η κρίση γεννά στην Ελλάδα άφθονο μηδενισμό, πολιτικούς τρελοκομείου και ελάχιστες ανιδιοτελείς πολιτικές προσπάθειες. Οι ευρωεκλογές πρέπει να αποτελέσουν όχι μόνο την απαρχή αλλά και το προγεφύρωμα για ένα ευρύτερο ορίζοντα. Η νέα πολιτική κίνηση με ταυτότητα υπέρτερη των σημερινών κομματικών σχηματισμών θα σφυρηλατηθεί τώρα. Πώς θα το πετύχουμε αυτό αν η όλη απόπειρα εξαντληθεί σε μια οπορτουνιστική συγκόλληση μηχανισμών που απλώς θα παράγει κάτι παραπάνω στο άθροισμα των ψήφων ; Πιστεύει κανείς ειλικρινά ότι έτσι η χώρα θα ξορκίσει τους εφιάλτες της;