Η προσπάθεια ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς προσκρούει σε πολλά εμπόδια. Και το μεγαλύτερο από αυτά δεν είναι οι πολιτικές θέσεις. Εχουν φροντίσει τόσο η Δεξιά, που εξαντλείται στην υλοποίηση των μνημονιακών υποχρεώσεων, όσο και η εθνικολαϊκίστικη Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ να αφήσουν άφθονο χώρο για την άρθρωση ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος το οποίο θα απαντά σε δύο βασικά ερωτήματα: α) πώς θα παραχθεί πλούτος στην Ελλάδα και β) ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος διανομής του. Οι πολιτικές δυνάμεις συζητούν με πελατειακή λογική το δεύτερο, ενώ το πρώτο δεν τις απασχολεί καν.

Ο χώρος της Κεντροαριστεράς έχει τις δυνάμεις να επεξεργαστεί απαντήσεις και ήδη πολλοί αξιόλογοι επιστήμονες, όπως ο Τ. Γιαννίτσης, έχουν αρχίσει να αποτυπώνουν το περίγραμμα των προτάσεων.

Το μεγάλο πρόβλημα για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς είναι η απουσία αρχηγικής φυσιογνωμίας γύρω από την οποία θα συγκροτηθεί η ηγετική ομάδα. Η ύπαρξή της θα έβαζε στην άκρη μικροεγωισμούς και ανόητους κομματικούς υπολογισμούς και θα έκανε να μοιάζουν ασήμαντες οι ενστάσεις που εκφράζονται από ομάδες και πρόσωπα. Ούτε οι προσπάθειες καπελώματος από το ΠΑΣΟΚ ούτε οι επιλογές της ΔΗΜΑΡ θα είχαν σημασία αν ένας πυρήνας αποφασισμένων ανθρώπων με δυναμική ηγεσία, προχωρούσε μπροστά.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν έχει εμφανιστεί ο νέος ηγέτης. Κάποιο πρόσωπο από τη γενιά των 40άρηδων, με γνώση του κόσμου, το οποίο με τη μέχρι σήμερα διαδρομή του στον επαγγελματικό στίβο να έχει αποδείξει τις ικανότητές του και να μπορεί να εμπνεύσει. Δημιουργικά και δυναμικά στελέχη με αυτά τα χαρακτηριστικά υπάρχουν πολλά, όμως η πολιτική λειτουργία μέχρι σήμερα δεν τους έχει επιτρέψει να έρθουν στο προσκήνιο. Θα περιμένουμε την έλευσή του; Μέχρι να βρεθεί το εν λόγω πρόσωπο τι γίνεται; Οι ηγέτες δεν πέφτουν από τον ουρανό. Οσο η συζήτηση προχωράει κι όσο ο κύκλος των ενδιαφερομένων διευρύνεται, τόσο δίνονται ευκαιρίες στην ανάδειξη νέων προσώπων, μέσα από τα οποία θα ξεχωρίσουν και ηγετικές φυσιογνωμίες.

Το νέο είναι προφανές ότι δεν μπορεί να προκύψει ως άθροισμα των παραδοσιακών δυνάμεων, με προσθήκη κάποιων προσώπων εκτός των υφιστάμενων κομματικών σχηματισμών. Θα μπορούμε να μιλάμε για ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς μόνο αν έχουν τον πρώτο λόγο καινούργιες δυνάμεις. Μόνο όταν τα στελέχη της μπορούν να μιλήσουν στις λαϊκές συνοικίες, στις παραγωγικές δυνάμεις και στους νέους ανθρώπους και να ακουστούν. Κι αυτό μπορεί να γίνει από άφθαρτους ανθρώπους.

Την ίδια στιγμή πρέπει να είναι σαφές ότι το νέο δεν υπάρχει σε απόλυτα καθαρή μορφή. Στο ΠΑΣΟΚ του 1974 εντάχθηκαν δυνάμεις του προδικτατορικού Κέντρου. Στον ΣΥΡΙΖΑ, που προβάλλει ως νέο, έχουν μετακομίσει ομαδικά πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Στον χώρο της Κεντροαριστεράς είναι δεδομένο ότι θα έχουν ρόλο (και δικαιούνται να έχουν) πρόσωπα που από τις θέσεις που πέρασαν άφησαν έργο. Τα πρόσωπα αυτά υπάρχουν. Το ζητούμενο είναι στις πρώτες θέσεις να καθίσουν εκείνοι που με την παρουσία τους θα δώσουν τον τόνο και θα πείσουν κι άλλους ότι πρέπει να μπουν στην πολιτική αντί να αφήνουν την τύχη της χώρας στα παιδιά τού κάθε χρώματος κομματικού σωλήνα.

By admin

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.