Όταν ζεις με λιγότερα από 500 Ε το μήνα έχεις δύο επιλογές:

Ή αλληθωρίζεις προς τους Μαυρογιαλούρους, ακόμα και προς τον Παναγιώταρο αν το κρανίο σου είναι πολιτικά ακατοίκητο, ή  προσπαθείς να τα βάλεις κάτω να δεις τι σε συμφέρει και τι όχι.

Δεν ξέρω, μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά φοβάμαι πως το πρώτο πράμα που έχω ανάγκη είναι να αποφύγω τα χειρότερα, επειδή δεν πιστεύω ότι τα έχουμε αφήσει πίσω μας. Ούτε στο success story του δεξιού Σαμαρά έχω εμπιστοσύνη, ούτε σε κάνα σκίσιμο της μνημονιακής γάτας από τον αριστερό Τσίπρα προσβλέπω.

Αυτά είναι ρόλοι που έχουν ξαναπαιχτεί.  Είναι καλοί για όσους έχουν εισοδήματα που εξασφαλίζουν φυσιολογική καθημερινότητα, για όσους έχουν μάθει να ξοδεύουν τον ελεύθερο χρόνο τους στο καφενείο και για όσους ή τους συμφέρει, ή δεν τους ενδιαφέρει να βρεθούμε εκτός ευρωζώνης και ευρώ και εντός δραχμής.

Να για παράδειγμα,  τον Κο Λιάπη και τον Κο Τσουκαλά.

Εμένα να σας πω την αλήθεια αυτό το τελευταίο με ενδιαφέρει πάρα πολύ.

Με το μακαρόνι, το ρύζι και την πατάτα να πηγαίνουν σύννεφο, στο ψυγείο να ψοφάει ποντικός, η τελευταία αγορά ρούχων ή παπουτσιών να είναι πριν το 2012, με μία παλιά σόμπα αλογόνου να την τραβολογάω από την τραπεζαρία στην κρεβατοκάμαρα και με μοναδική διασκέδαση την τηλεόραση και το διάβασμα (το μόνο που έχει αυξηθεί), έχω καταλάβει πως ριβέρσο στη δραχμή σημαίνει για μένα αδυναμία να συνεχίσω την παραπάνω χλίδα.

Να μη σας κουράσω με φιλομνημονιακές ανθελληνικές οικονομικές αναλύσεις για διαδοχικές υποτιμήσεις της, για ελλείψεις σε βασικά αγαθά όπως τα παραπάνω, γιατί μέρες που είναι μη μου σκοτιστείτε!

Στην περίπτωσή μου λοιπόν ο καυγάς για το ποια Ευρώπη θέλετε εσείς οι «σωστοί» και ποια οι άλλοι οι «λάθος», ποια Ευρώπη θέλετε εσείς οι «αριστεροί» και ποια οι άλλοι οι «σοσιαλδημοκράτες», οι «κεντρώοι» και οι «ενδιάμεσοι» με αφήνει, πώς να το πω…. παγερά αδιάφορο.

Καταλαβαίνω πως έχετε δίκιο να μαλώνετε άμα η Ευρώπη μπορεί να γίνει καλύτερη με τη σιδερένια δημοσιονομική πειθαρχία της Κας Μέρκελ και των άλλων συντηρητικών κομμάτων, ή με τη χαλάρωση που προτείνουν με διάφορους τρόπους τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ή με την Ευρώπη των λαών και όχι των μονοπωλίων (ποιητικό το βρίσκω αυτό) που λένε οι πολύ αριστεροί.

Αλλά τι να σας πω!

Μου φαίνεται πως Ευρώπη a la carte δεν υπάρχει και μόνο σε μία Ευρώπη table d’hote (μα να μη μπορώ να βρώ με τίποτα στο πληκτρολόγιό μου το accent circonflex) μπορούμε να ελπίζουμε, με συναίνεση και λίγο απ’ όλα.

Ο νους μου δεν μπορεί για πολλή ώρα να σταθεί στο κορυφαίο αυτό πολιτικό πρόβλημα και γυρίζει πάλι στο μακαρόνι, στο ρύζι στην πατάτα και τη σόμπα.

Θέλω να πω δηλαδή καλοί μου άνθρωποι ότι για μένα το πρόβλημα είναι πρώτα πώς θα γίνει να μείνω μέσα στην Ευρωζώνη και στο Ευρώ και μετά τι λογιών Ευρώπη θέλω, ακόμα και μπροστά στις ερχόμενες ευρωεκλογές.

Δε λέω να μη μαλώσετε για τη σωστή και τη λάθος Ευρώπη, καλό είναι αυτό, ιδιαίτερα καθώς σας κόβω γεμάτους καλές προθέσεις και αγωνιστικό φρόνημα, αλλά να ‘χετε το νου σας και στη σωστή και στη λάθος Ελλάδα.

Επειδή με  σωστή Ελλάδα στη λάθος Ευρώπη θα μπορώ να έχω τα πολύ απαραίτητα που μου έμειναν μέχρι να μου διορθώσετε και την Ευρώπη, ενώ με λάθος Ελλάδα στη σωστή Ευρώπη δεν θα τα καταφέρω, αφού δεν θα τα καταφέρει ούτε η Ελλάδα!

Τι δεν κατάλαβες περήφανε ΠΑΣΟΚε, υπεύθυνε ΔΗΜΑΡίτη, μεταρρυθμιστή κεντροαριστερέ;

Φοβάμαι πως μπερδευτήκατε τώρα και λέτε «μα τι λέει ο άνθρωπος δύο Ελλάδες υπάρχουνε… πάει αυτός έφυγε»

Δεν έφυγα καλοί μου άνθρωποι ναι δύο Ελλάδες έχουμε.

Στη μία ο ανειδίκευτος εργαζόμενος παίρνει πέντε κατοστάρικα μικτά αν τον χρειάζεται κάποιος και στην άλλη ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος παίρνει γύρω στα χίλια καθαρά και μπορεί και να μην τον χρειάζεται κανείς. Και τελευταίως, διάφοροι που λένε κάτι βαριές κουβέντες για ανάπτυξη, εννοούνε να δουλεύει η μία Ελλάδα με πέντε κατοστάρικα και σύνταξη πείνας στα 67 για να μπορεί η άλλη Ελλάδα να παίρνει τα διπλά με σύνταξη στα 50, άντε 55.

Ίσως και με την αρπαχτή κάποιας εθελουσίας και πάντα με εφ’ άπαξ, που άμα τύχει και είσαι και ΣΥΡΙΖΑίος βουλευτής με ευγενικές ρίζες από το βαθύ συνδικαλιστικό ΠΑΣΟΚ έχοντας ξεχάσει πού δούλευες, φτάνει για παντεσπάνι και πετρέλαιο μέχρι δισέγγονα.

Μα θα μου πεις, τι δουλειά έχουν αυτά με την Ευρώπη;

Αμ πως δεν έχουν; Δεν υπάρχουνε δύο Γερμανίες, δύο Ολανδίες και δύο Ιρλανδίες.

Αυτά γινόντανε μόνο  στον υπαρκτό όπου είχαμε δύο Σοβιετικές Ενώσεις που σε κάθε μία ξεχωριστά ήτανε όλοι ίσοι, αλλά μεταξύ τους ήτανε η μέρα με τη νύχτα.

Άσε το άλλο: Διαβάζω πως θέλουμε λέει μια Ευρώπη των μεταβιβαστικών πληρωμών, όπου οι πλούσιες πολιτείες όπως πχ η Νέα Υόρκη στο Αμέρικα, θα δίνουνε μέρος του προϋπολογισμού τους σε έναν Ομοσπονδιακό Προϋπολογισμό που θα μοιράζεται στις πιο φτωχές, στο Άϊνταχο πχ που βγάζει και ωραία πατάτα (εκεί ο νους μου εμένα).

Και λέω τώρα εγώ με το νου μου στο στομάχι: Φτωχιά πολιτεία το Άϊνταχο. «Φτωχιά αλλά τίμια», μου απαντά ένα μικρό μέρος του νου μου που είναι ακόμα στη λογική.

« Έχει δουλευταράδες ανθρώπους, έχει μισθούς που τους μετράει η αγορά, έχει αξιολογήσεις σε όλα, ο κόσμος πληρώνει φόρους, η δικαιοσύνη απονέμεται πραγματικά, οι πανεπιστημιακές σπουδές είναι επίσης πραγματικές και γι αυτό λέει  yes στις μεταβιβαστικές πληρωμές η πλούσια Νέα Υόρκη.

Εδώ πως θες ο Γερμανός να πει Ja στις μεταβιβαστικές πληρωμές στην  Ελλάδα με όλο αυτό το συρφετό που χρυσοπληρώνεται χωρίς να ‘χει μετρήσει κανείς τι επιστρέφει με τη δουλειά του στο σύνολο; Πως θες να πει Ja όταν μαθαίνει πως ο δικός τους μηχανοδηγός με πλεονασματικό προϋπολογισμό έπαιρνε πολύ λιγότερα από τον δικό μας, με προϋπολογισμό μαϊμού, τίγκα στα δάνεια;

Θα πεί Ja στους Ιρλανδούς αλλά Nein σε μας!

Είτε δεξιός είναι είτε σοσιαλδημοκράτης είτε αριστερός. Γιατί σε κάθε περίπτωση δεν είναι βλάξ».

Αμ ο άλλος;  Που χτίκιασε να φωνάζει πως θέλει λέει μία σοσιαλδημοκρατική Ευρώπη με μεγάαααλο κράτος, πολύυυυ φορολογία και κάαααργα αναδιανομή.

Και σκέφτομαι:

Τι σου δώσανε κι ήπιες χριστιανέ μου;

Ο Σκανδιναβός και ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης πρώτα φροντίσανε να υπάρχουνε μαγαζιά  ΙΚΕΑ και SIEMENS και  μετά τα φορολογήσανε. Εδώ καφετέρια ανοίγεις και πριν βάλεις το κλειδί στην πόρτα έρχεται το κράτος που έστησε η δικιά μας σοσιαλδημοκρατία και σου γυρεύει να του γεμίσεις μια τσάντα με λεφτά για να χορτάσει το μεγάλο μπόι του. Και όταν λέει μεγάλο κράτος ο Σκανδιναβός κι ο Γερμανός δεν εννοούνε ρε μάστορα  πολλούς δημόσιους υπαλλήλους με μεγάλους μισθούς, αλλά πολλές και καλές υπηρεσίες σ’ αυτούς που τους πληρώνουνε.

Στο μεταξύ είναι και κάτι άλλοι που λένε να!… δεν έχουμε πολλούς δημόσιους πιο πολλούς έχει η Σουηδία. Και σου φερμάρουνε στη μάπα (προς επίρρωσην) ένα excel τίγκα στο στατιστικό.

Μα τι λες ρε άρχοντα «βλήτα, ζαχαροκάλαμα στην ίδια κατσαρόλα»;

Μόνο να σκεφτείς πόσους δημόσιους θέλει η Σουηδία για να συντηρήσει το εθνικό οδικό δίκτυο στις δικές τους συνθήκες,  από τη Στοκχόλμη μέχρι τον Αρκτικό κύκλο και να εξασφαλίσει την ασφαλή χρήση του θα καταλάβεις ότι δεν πρέπει πάντα να λες αυτό που σκέφτεσαι αλλά να σκέφτεσαι πάντα αυτό που λες.

Γι αυτό καλοί μου άνθρωποι όταν βλέπω σήμερα κάποιον και μιλάει συνέχεια για «την Ευρώπη που θέλουμε» πονηρεύομαι.

Και λέω:

Λες ο μάγκας να θέλει να κάνει γαργάρα την ερώτηση για «την Ελλάδα που χρειαζόμαστε»;

Λες το αλάνι να μην μπορεί να διαχειριστεί ούτε περίπτερο και να το παίζει «δε φταίω εγώ η Ευρώπη των φιλελέ φταίει»;

Μ’ έχει πια πονηρέψει βλέπεις το πολύ μακαρόνι και η μεταφερόμενη σόμπα αλογόνου από την τραπεζαρία στην κρεβατοκάμαρα και τούμπαλιν.