Κατά την οικονομική κρίση την περίοδο 2010-2014 ορισμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, δεν ήταν πια σε θέση να εξοφλήσουν τις οφειλές τους και υποχρεώθηκαν από την Ενωση να ακολουθήσουν μια σταθεροποιητική πολιτική περιορίζοντας αισθητά τις δαπάνες τους. Η κρίση μπορούσε σύμφωνα με παράγοντες της Ενωσης να αντιμετωπιστεί πιο αποτελεσματικά εάν υπήρχε μια τραπεζική ένωση και μια ενιαία κεφαλαιαγορά. Θα προσέθετα, ότι η κρίση βέβαια θα ήταν αισθητά πιο περιορισμένη στην Ελλάδα αν η ελληνική κυβέρνηση του 2007 και μετά δεν αύξανε αλόγιστα το έλλειμμα της χώρας.

Διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης συνεπάγονται και διαφορές στις δυνατότητες απασχόλησης. Σύμφωνα με πρόσφατες στατιστικές, οι νέοι κάτω των 25 ετών χωρίς απασχόληση και χωρίς ειδίκευση είναι περισσότεροι στη νότια Ευρώπη, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα τη μετανάστευσή τους προς πιο ανεπτυγμένες χώρες. Τον Δεκέμβριο του 2018 το ποσοστό ανεργίας στους νέους κάτω των 25 ετών ήταν στην Ελλάδα 39,5%, στην Ιταλία 32%, στην Ισπανία 32,6%, ενώ στη Γερμανία 6%.

Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να αποκτήσει εντονότερο κοινωνικό χαρακτήρα. Για να επιτευχθεί αυτό, απαιτούνται αλλαγές στις επιδιώξεις της, στον τρόπο λειτουργίας της, η μετεξέλιξή της. Η μετεξέλιξη θα πρέπει να οδηγήσει στην αναγκαία μεταφορά πόρων από το ανεπτυγμένο κέντρο προς την περιφέρεια που υστερεί, στην προώθηση επενδύσεων για την καταπολέμηση της ανεργίας, στη διαμόρφωση πολιτικών κοινωνικής αλληλεγγύης που θα στηρίζονται σε μια κοινή δημοσιονομική πολιτική. Η πορεία της Ενωσης μέχρι σήμερα καθορίστηκε από το παράδειγμα της Γερμανίας, που επέμενε και επιμένει να μην υπάρχουν επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές, δηλαδή ελλείμματα στους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών.

Ας σημειωθεί επίσης, ότι στις χώρες της Ένωσης διαφέρουν οι φορολογικές πολιτικές, με αποτέλεσμα στη Δυτική Ευρώπη να μειωθούν οι ανισότητες των εισοδημάτων κατά 29% στη δε Νότια Ευρώπη κατά 23% και στην Ανατολική Ευρώπη μόνον κατά 15%.

Υπό τις σημερινές συνθήκες, η ενοποίηση θα πραγματοποιείται βαθμιαία, κατά θέματα. Οι υπάρχουσες υστερήσεις ή οι αναπτυσσόμενες δυναμικές θα οδηγήσουν σε διαφορές επιπέδων ενοποίησης. Το κοινό δίκτυο, που καλύπτει το σύνολο της Ενωσης, θα έχει διαφορετική πυκνότητα κατά θέμα. Η κοινή αγροτική πολιτική υπάρχει εδώ και καιρό. Κοινή φορολογική πολιτική, όμως, δεν έχει διαμορφωθεί ακόμη. Στην πορεία αυτή μπορεί να προκύψουν τόσο ομάδες κρατών που συνεργάζονται μεταξύ τους στενότερα απ’ ό,τι το σύνολο των κρατών, όσο και ειδικές περιπτώσεις κρατών με δικό τους ιδιότυπο καθεστώς. Το όλο σύστημα θα το διαχειρίζεται τύποις ένα ενιαίο κέντρο, αλλά ουσιαστικά θα το καθοδηγεί ο πυρήνας των οικονομικά ισχυρότερων κρατών και θα το εφαρμόζει με τον τρόπο που θα κρίνει σκόπιμο. Παράδειγμα αποτελεί η στάση απέναντι στη κινεζική εταιρεία Huawei που εγκαθιστά νέες τεχνολογίες επικοινωνίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να απαγορεύσουν δραστηριότητές της στην αμερικανική αγορά. Ζήτησαν και από την Ευρώπη μια ανάλογη στάση. Η Ευρώπη ακολούθησε όμως έναν διαφορετικό δρόμο. Με πρωτοβουλία της Γερμανίας και της Γαλλίας δεν επέβαλε απαγόρευση, αλλά με απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου καθόρισε κανόνες ασφάλειας που θα πρέπει να τηρηθούν σε περίπτωση δραστηριοποίησης της Huawei στην Ενωση.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στις 20.6.2019 ανέδειξε τέσσερις βασικές προτεραιότητες για την πολιτική της Ενωσης, την προστασία των πολιτών και των ελευθεριών, την ανάπτυξη μιας ισχυρής και δυναμικής βάσης για τις ενωσιακές δραστηριότητες, την οικοδόμηση μιας κλιματικά ουδέτερης, πράσινης, δίκαιης και κοινωνικής Ευρώπης και την προαγωγή των ευρωπαϊκών συμφερόντων και αξιών στη διεθνή σκηνή. Η απόφαση αναφέρεται και σε επιμέρους στόχους για την επίτευξη αυτών των αξιών. Τονίζει την ανάγκη ολοκλήρωσης της τραπεζικής ένωσης και της ένωσης των κεφαλαιαγορών. Αναφέρεται στην ανάγκη σχεδιασμού μιας βιομηχανικής στρατηγικής και στην εξασφάλιση δίκαιης και αποτελεσματικής φορολογίας. Επισημαίνει τη σημασία βελτίωσης των δεξιοτήτων και της εκπαίδευσης όπως και της αύξησης των ερευνητικών προσπαθειών. Θεωρεί επιβεβλημένη την προώθηση ίσων όρων ανταγωνισμού. Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής παρουσιάζονται ως υπαρξιακή απειλή που επιβάλλει οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές με στόχο τη «κλιματική ουδετερότητα». Αναγκαία κρίνεται η μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Σχετικά με τα κοινωνικά ζητήματα παραπέμπει στον Ευρωπαϊκό Πυλώνα των Κοινωνικών Δικαιωμάτων, που περιέχει την καταγραφή των επιδιώξεων της ευρωπαϊκής κοινωνικής πολιτικής, όπως π.χ. την ενεργό στήριξη της απασχόλησης και την ισότητα των δύο φύλων.

Η συνέχεια στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου υπήρξε η συνηθισμένη. Η πρόοδος στην εφαρμογή των πολιτικών, που δημιουργούν το πλαίσιο της ενοποίησης, υπήρξε βραδύτατη. Η πολιτική θέληση εκφράζεται μόνο σε δηλώσεις και όχι στην πράξη. Το άλλοθι παρέχουν οι χώρες με συντηρητικές εθνικιστικές κυβερνήσεις όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία που καλλιεργούν τον φόβο της αποξένωσης από τις εθνικές παραδόσεις.

Το συμπέρασμα από τη μέχρι τώρα εξέλιξη της Ένωσης και της παγκοσμιοποίησης είναι ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί θα πρέπει να επιδιώξουν σταθερά τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού κράτους και τη συμβίωση και συνέργεια των διάφορων εθνικών τους πολιτισμών.  Πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους, εάν θέλουν να έχουν όποια επιρροή στην ημερήσια διάταξη της παγκόσμιας πολιτικής και στην επίλυση παγκόσμιων προβλημάτων. Η παραίτηση από την ευρωπαϊκή ενοποίηση θα σημάνει και το τέλος της οποιαδήποτε επιρροής τους στη παγκόσμια Ιστορία.

Πηγή άρθρου: https://www.kathimerini.gr/

By admin

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.