Η Ελληνική πλευρά φαίνεται να επενδύει υψηλές προσδοκίες στην επίτευξη από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (ΗΠΑ) κάποιου είδους συγκεκριμένων δεσμεύσεων με τη φιλοδοξία να φθάνουν μέχρι του καθεστώτος εγγυήσεων (guarantees) στο πλαίσιο της ανανέωσης και μάλιστα για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα (;) της συμφωνίας αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας (MDCA).  Δεσμεύσεις με άλλα λόγια προστασίας της Ελλάδας με τον ένα ή άλλο τρόπο απέναντι στην Τουρκία. Βεβαίως οι οποιεσδήποτε “δεσμεύσεις” αυτού του τύπου είναι ευπρόσδεκτες. Οι ΗΠΑ, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τη μάλλον αντιφατική εξωτερική τους πολιτική σε κρίσιμα ζητήματα παγκόσμιας εμβέλειας (ιδιαίτερα στη σημερινή περίοδο με τον Ντ. Τραμπ στο Λευκό Οίκο), παραμένουν ένας σημαντικός παράγοντας επιρροής στην περιοχή.  Επιπλέον οι σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ έχουν αναπτυχθεί στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο τα τελευταία χρόνια και μάλιστα με την αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις αρχικές της βιτριολικές αντιαμερικανικές τοποθετήσεις. (Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι” έφθασε στην άποψη ότι τα συμφέροντα Ελλάδας και ΗΠΑ ταυτίζονται (!) στην περιοχή μας. Στερνή μου γνώση).  Αλλά όσο ευπρόσδεκτες κι αν είναι οι δεσμεύσεις προστασίας, υπάρχουν ορισμένες πτυχές  που χρήσιμο είναι να επισημανθούν:

Πρώτον, οι οποιεσδήποτε δεσμεύσεις δεν θα πρέπει να καταλήγουν σε τέτοιες ασυμμετρικές εξαρτήσεις που δεν θα είναι ίσως εύκολο να διαχειριστούμε στο μέλλον. Δεν θα πρέπει δηλαδή να επανέλθουμε σ’ ένα καθεστώς εξαρτήσεων του παρελθόντος που δεν υπήρξε και τόσο ευεργετικό για τη χώρα. Να υπενθυμίσουμε ότι όταν ο Κ. Καραμανλής αποφάσισε το 1975 την ένταξη της Ελλάδας στην (τότε) Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα( ΕΟΚ)  ένας από τους λόγους που επικαλέσθηκε ήταν και η απαλλαγή της χώρας από ξεπερασμένες εξαρτήσεις.

Δεύτερον, δε θα πρέπει να έχουμε και ιδιαίτερα υπερβολικές προσδοκίες (ή και ψευδαισθήσεις) για τη στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία σε μια ο μη γένοιτο περίπτωση σύγκρουσης. Η Τουρκία παραμένει σημαντική χώρα για τις ΗΠΑ, παρά τα οποιαδήποτε προβλήματα και εντάσεις. Το μέγιστο που θα μπορούσαν να κάνουν οι ΗΠΑ θα ήταν να επιχειρήσουν να αποτρέψουν ή σταματήσουν μια σύγκρουση, πράγμα σημαντικό βέβαια αλλά μέχρι εκεί. Δεν πρόκειται να μπουν σε καμιά διαδικασία να εξετάσουν “ποιός έχει δίκιο ή άδικο” που να καταλήγει σε πρακτικά αποτελέσματα (περίπτωση Ιμίων – 1996).

Τρίτον, καλό θα είναι να μη φθάνουμε στο σημείο να πιστεύουμε σε αποτελεσματικό καθεστώς εγγυήσεων από τις ΗΠΑ για τους παραπάνω λόγους και σειρά άλλων. Εδώ οι ΗΠΑ δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να λειτουργήσουν ως αποτελεσματικός εγγυητής (guarantor) ασφαλείας για τη Σ. Αραβία έναντι του Ιράν. Και όπως παρατηρεί ο Economist, οι τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή έχουν τραυματίσει ακόμη περισσότερο τη θέση των ΗΠΑ ως εγγυητή ασφάλειας .

Τέταρτον, είναι απορίας άξιο ότι, ενώ η Ελλάδα επενδύει  τόσες προσδοκίες στις ΗΠΑ, εμφανίζεται να αγνοεί επιδεικτικά την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις πολλαπαλές δυνατότητες που προσφέρει για τη μεγιστοποίηση των ελληνικών συμφερόντων ασφαλείας. Γιατί άραγε, από άγνοια ή από συνειδητή επιλογή; Ειτε το ένα ειτε το άλλο συνιστά αδικαιολόγητη κατάσταση.

—

Πηγή άρθρου: http://metarithmisi.liberal.gr/